Een overzicht van het Egyptische muzikale erfgoed
De archeologische en traditionele Egyptische muziekgeschiedenis is veel rijker dan in enig ander land. De muurreliëfs van de tempels en graven in het Oude Egypte tonen talrijke soorten en vormen van muziekinstrumenten, de technieken waarmee deze instrumenten moesten worden bespeeld en gestemd, samenspel en nog veel meer.
Deze muzikale scènes tonen zichtbaar de handen van de harpspeler die op bepaalde snaren slaan,
en de blazers die bepaalde akkoorden samen spelen.
De afstanden van de luitfretten laten duidelijk zien dat de bijbehorende intervallen en toonladders gemeten en berekend kunnen worden. [Detailed analysis is shown in a later chapter in this book.]
De posities van de handen van de harpisten op de snaren geven duidelijk verhoudingen aan zoals de Vierde, de Vijfde en de Octaaf, waaruit een onbetwistbare kennis van de wetten van de muzikale harmonie blijkt.
Het bespelen van muziekinstrumenten wordt ook afgebeeld als gecontroleerd door de handbewegingen van de dirigent, die ons ook helpen bepaalde tonen, intervallen en functies van geluid te identificeren, zoals links in de afbeelding hieronder.
De intervallen Vierde, Vijfde en Octaaf waren de meest voorkomende in de Oudegyptische voorstellingen. Curt Sachs [in zijn boek, 楽器の歴史] vond dat van de 17 harpisten die op Egyptische kunstwerken zijn afgebeeld (met voldoende realisme en duidelijkheid om betrouwbare platen te zijn), er zeven een Vierde akkoord, vijf een Vijfde akkoord, en vijf een Octaaf akkoord slaan.
Het achtste octaaf werd Harmonia of de harmonische octachord toonladder genoemd, en werd in vroege Griekse geschriften beschreven als het Dorische octachord, gestructureerd op basis van het octaaf, de vierde en de vijfde – de drie consonante intervallen. Deze drie consonante intervallen hebben betrekking op de drie seizoenen van de oude Egyptische kalender, zoals we later in het boek zullen zien.
De meest afgebeelde harpen bleken zeven snaren te hebben, en volgens de studie van Curt Sachs over de Egyptische instrumenten stemden de Egyptenaren hun harpen in dezelfde diatonische reeks intervallen.
>> Een van de twee harpen die in de tombe van Ramses III zijn afgebeeld heeft 13 snaren, waarbij als de langste snaar de pros-lambanomenos, of D, voorstelde, de overige 12 snaren meer dan alle tonen, halve tonen en kwarttonen leveren van de diatonische, chromatische en enharmonische geslachten binnen het bereik van een octaaf.
Naast de talrijke afbeeldingen van muzikale scènes in tempels en graven uit alle perioden van de Egyptische dynastieke geschiedenis, hebben we ook toegang tot honderden verschillende muziekinstrumenten uit het Oude Egypte die zijn teruggevonden in hun graven. Deze Egyptische instrumenten zijn nu verspreid in musea en particuliere collecties over de hele wereld.
De afgebeelde muziekscènes in de graven van het Oude Egypte, alsmede de instrumenten die zijn gevonden in het Oude en Middenrijk, geven verhoudingen aan tussen de open snaren van de harp en de dicht op elkaar geplaatste frets op de lange halzen van snaarinstrumenten, alsmede de maten tussen de vingergaten in blaasinstrumenten die dat onthullen/bevestigen:
a. waren verschillende soorten toonladders bekend/gebruikt.
b. Smalle schalen waren gebruikelijk vanaf de vroegst bekende Egyptische geschiedenis (meer dan 5000 jaar geleden).
c. speel- en stemtechnieken van snaarinstrumenten mits solo en akkoordspel van instrumenten.
d. speeltechnieken van blaasinstrumenten in kleine stappen en het orgeleffect.
e. werden zowel de cyclische (op-en-neer) methode als de verdeelmethode gebruikt.
De oude Egyptenaren waren/zijn wereldwijd beroemd om hun beheersing van de speeltechnieken van hun muziekinstrumenten. De vaardigheid van de Egyptenaren in het gebruik van deze instrumenten werd bevestigd door Athenaeus, die verklaarde (in zijn teksten [iv, 25]) dat “zowel de Grieken als de “barbaren” muziekles kregen van Egyptische inboorlingen..”
Na de ondergang van het oude Egyptische faraonische tijdperk bleef Egypte het leercentrum voor muziek, voor de Arabische/Islamitische landen.
Al deze bevindingen, samen met de vroeghistorische geschriften over het Egyptische muzikale erfgoed en de tradities van de moderne Nijlbewoners, bevestigen het meest authentieke geval van de muzikale geschiedenis van het Oude Egypte.
Helaas is veel van dit duidelijk EGYPTIJNSE bewijsmateriaal door de geschiedenis heen keer op keer verdraaid door de Westerse academische wereld. Wat het Oude Egypte betreft, hebben praktisch alle Westerse academici minachting en afgunst voor deze grote beschaving. De typische Westerse academicus zal tegelijkertijd: 1) de Egyptenaren beschrijven als zeer conservatief, die niet veranderden of evolueerden en die geen verbeelding hadden, etc.; en 2) de verworvenheden in het Oude Egypte beschrijven als geleend/gestolen/gekopieerd van niet-Egyptenaren. Het is irrationeel dat iemand deze tegenstrijdige argumenten tegelijkertijd gebruikt.
Het is een feit dat Egyptenaren (de oude en de Baladi) opmerkelijk traditionalistisch zijn, zoals blijkt uit ALLE vroege historici, zoals Herodotus, die in De Historiën, Boek Twee, 79, verklaart:
“De Egyptenaren houden zich aan hun eigen gewoonten en nemen nooit iets van buitenaf over….”
ヘロドトス、 De Historiën, Boek Twee, 91, zegt ook:
“De Egyptenaren zijn niet bereid om Griekse gebruiken over te nemen, of, om in het algemeen te spreken, die van enig ander land..”
[Een uittreksel uit The Enduring Ancient Egyptian Musical System, Theory and Practice: Tweede Editie door Moustafa Gadalla]
https://egyptianwisdomcenter.org/product//
