Het archetypische kosmische muzieksysteem –

Harmonie van de sferen

 

De kosmisch bewuste Egyptenaren ontwikkelden hun muziek vanuit de kosmos zelf – de harmonie van de sferen.

Het Egyptische begrip van universele harmonie, in astronomisch-muzikale zin, werd bevestigd door vroege Griekse en Romeinse reizigers. Diodorus van Sicilië, in zijn Boek I [Sectie 16-1] stelt:

“Volgens de oude Egyptenaren was het van Thoth [Tehuti]. . .[die] de eerste was die de ordelijke opstelling van de sterren en de harmonie van de muzikale geluiden en hun aard observeerde.’

De intieme relatie tussen astronomie en muziek is het belangrijkste fundament in het Egyptische denken. Deze intimiteit komt tot uiting in alle aspecten van het Egyptische systeem – zoals we in dit boek zullen zien.

Terwijl de westerse academische wereld de kennis van de astronomie aan de Grieken toeschrijft, berichtten vroege historici anders. De grote Strabo (64 v.Chr. – 25 n.Chr.) gaf toe dat:

“De Egyptische priesters zijn oppermachtig in de wetenschap van de lucht…[de Egyptenaren]…brengen enkele van hun voorschriften over; ook al verbergen ze het grootste deel. [De Egyptenaren] onthulden aan de Grieken de geheimen van het volledige jaar, die laatstgenoemden negeerden, zoals met veel andere dingen … ‘

‘Moderne’ astronomie wordt toegeschreven aan de werken van Johannes Kepler (1571-1630 CE), en hij wordt gecrediteerd voor het ‘ontdekken’ van de drie planetaire wetten. Toch vertelt geen van deze westerse academici ons hoe Kepler (uit het niets) tot deze conclusies kwam. In werkelijkheid pochte Kepler aan het einde van zijn boek in gedrukte vorm Boek V van zijn serie, Harmonie van de wereld, dat hij de verloren wetten van Egypte herontdekte, zoals hieronder vermeld:

“Nu, achttien maanden na het eerste licht, drie maanden na de ware dag, maar een paar dagen nadat de zuivere zon van die wonderbaarlijke studie begon te schijnen, houdt niets mij tegen; het is mij een genoegen om toe te geven aan de geïnspireerde waanzin, het is mijn genoegen om sterfelijke mensen te beschimpen met de openhartige erkenning dat ik de gouden vaten van de Egyptenaren steel om voor hen een tabernakel voor mijn God te bouwen, ver, ver weg van de grenzen van Egypte.”

De jubelende Kepler beweerde niet dat hij zelf iets had ontdekt. Het was eerder allemaal Oud-Egyptisch. Clemens Alexandrinus (200 CE) noemt 42 delen die zijn toegeschreven aan de Egyptenaar Thoth (Tehuti) over verschillende onderwerpen. Twee boeken gingen over muziek en vier andere over astronomie, één met een lijst van de vaste sterren, een andere over de verschijnselen van de zon en de maan, en twee andere over de opkomst van de sterren. Een ander bevatte een kosmografie en geografie, de loop van de zon, de maan en de vijf planeten.

Verschillende oud-Egyptische godheden (goden/godinnen) werden geassocieerd met muziek. Een van de belangrijkste muzikale neteru (goden/godinnen) was Hathor. Haar heiligdommen zijn verspreid over heel Egypte.

Hathor werd/wordt geroepen De zeven Hathors. De huidige Baladi-Egyptenaren noemen haar Saba-banat (betekenis Zeven Maagden). Let op hieronder de 7 kolommen met het hoofd van Hathor op de foto van de Philae-tempel in Aswan.

De tekst van de mooie Hymne van de zeven Hathors in de Tempel van Dendera toont de intieme relatie tussen muziek en de kosmos:

De lucht en de sterren maken muziek voor je.
De zon en de maan prijzen je.
De neteru verhogen je.
De neteru zingen voor je.

Hathor is een van de zeer oude godheden van de oude Egyptenaren. De teksten die in de crypten van de tempel van Hathor in Dendera zijn ingeschreven, vermelden duidelijk dat de tempel (gerestaureerd tijdens het Ptolemaeïsche tijdperk) gebaseerd was op tekeningen die dateren uit koning Pepi van de 6e dynastie (2400 v.Chr.). De tekeningen zelf zijn kopieën van pre-dynastieke documenten. De tekst luidt:

De eerbiedwaardige basis in Dendera werd gevonden in vroege geschriften, geschreven op een leren rol in de tijd van de dienaren van Horus [de koningen voorafgaand aan Mena/Menes], te Memphis, in een kist, ten tijde van de heer van de Twee Landen… Pepi.'

Hathor werd de genoemd Meesteres van de zang en de Meesteres van het dansen. De Szelfs Hathors vertegenwoordigen de intimiteit van muziek en dans met de zeven planeten die het dichtst bij ons staan - op aarde. Let hieronder op de zeven dansers uit de Philae-tempel in Aswan.

Alle snel vibrerende, wervelende (dansende) lichamen produceren geluiden als een trillende snaar die geluid produceert wanneer deze wordt aangeslagen. Het geluid dat door de snaar wordt geproduceerd, hangt onder andere af van de dikte/het gewicht, de bewegingssnelheid en de afstand tot het menselijk oor.

Op dezelfde manier zijn de geluiden (relatieve toonhoogtes) die door de wervelende planeten worden geproduceerd een functie van het gewicht van de lichamen, hun specifieke snelheden en hun relatieve posities.

Om de impact op de aarde door de hemelse geluiden te herkennen, wordt de aarde als onbeweeglijk beschouwd, in het centrum van alle dingen. De zeven planeten die invloed hebben op ons, aardbewoners, zijn, van de dichtstbijzijnde tot de verste: de maan, Mercurius, Venus, de zon, Mars, Jupiter en Saturnus. Ze draaien, sommige in een grotere en sommige in een kleinere baan. Degenen met de kleinere baan draaien sneller, en degenen met de grotere draaien langzamer.

De maan, die zich het dichtst bij de aarde bevindt, is het snelst bewegende lichaam en produceert daarom een toon met de hoogste toonhoogte. Saturnus, de hoogste aan de hemel (en het verst van de aarde), produceert de laagste toonhoogte.

De beweging van de zeven planeten is melodieus. De veranderende snelheid, richting, baanafstand en afmetingen van de zeven planeten produceren de zeven natuurlijke tonen die bekend staan als de diatonische toonladder (Do, Re, Mi, Fa, Sol, La, Si).

De Oud-Egyptische toepassing van de relatie tussen de zeven dagen van de week, de natuurlijke tonen van de diatonische toonladder en de zeven planeten werd duidelijk uitgedrukt door Dio Cassius (2^nl eeuw CE) in zijn delen Romeinse geschiedenis, boek XXXVII [Secties 18, 19], waarin ondubbelzinnig werd verklaard:

De gewoonte om de dagen te verwijzen naar de zeven sterren die planeten worden genoemd, werd door de Egyptenaren ingesteld, maar wordt nu onder de hele mensheid aangetroffen, hoewel de adoptie ervan door andere landen relatief recent is geweest; in ieder geval hebben de oude Grieken het nooit begrepen. Maar omdat het nu helemaal de mode is bij de mensheid in het algemeen en zelfs bij de Romeinen zelf, en het voor de Egyptenaren al een voorouderlijke traditie is, wil ik er kort over schrijven en vertellen hoe en op welke manier het zo is geregeld. Ik heb twee verklaringen gehoord, die weliswaar niet moeilijk te begrijpen zijn, ook al zijn er bepaalde theorieën bij betrokken. Want als u de “principe van het tetrachord” (waarvan wordt aangenomen dat het de basis van muziek vormt) voor deze sterren, waardoor het hele universum van de hemel is verdeeld in regelmatige intervallen, in de volgorde waarin elk van hen draait, en beginnend bij de buitenste baan die aan Saturnus is toegewezen, en vervolgens de volgende twee weglaat, de naam van de heer van de vierde, en na dit voorbijgaan ruim twee anderen bereiken de zevende, en je gaat dan terug en herhaalt het proces met de banen en hun leidende godheden op dezelfde manier, waarbij je ze aan de verschillende dagen toewijst. Je zult ontdekken alle dagen om in een soort muzikale verbinding te staan met de opstelling van de hemel. Dit is een van de gegeven verklaringen; de andere is als volgt. Als je bij het eerste uur begint met het tellen van de uren van de dag en de nacht, waarbij je de eerste aan Saturnus toewijst, de volgende aan Jupiter, de derde aan Mars, de vierde aan de zon, de vijfde aan Venus, de zesde aan Mercurius , en de zevende naar de maan, volgens de volgorde van de cycli die de Egyptenaren waarnemen, en als je het proces herhaalt en dus de hele 24 uur bestrijkt, zul je ontdekken dat het eerste uur van de volgende dag naar de zon komt. En als u de operatie de komende 24 uur op dezelfde manier voortzet als de anderen, wijdt u het eerste uur van de derde dag aan de maan, en als u de rest op dezelfde manier te werk gaat, krijgt elke dag de bijbehorende passende beloning. planeet. Dit is dus de Egyptische traditie.

Zie het 24 x 7 Oud-Egyptische muziekpatroon, volgens de bovenstaande verklaring van Dio Cassius, die kort hieronder wordt weergegeven.

De verklaring van Dio Cassius getuigt van deze belangrijkste feiten:

1. De relatie tussen de zeven dagen van de week en de harmonische natuurlijke klanken van de diatonische toonladder werd ingesteld door de oude Egyptenaren. Zo’n relatie was een gevolg van de hemelse muziek van de zeven (dwalende) planeten.

De gewoonte om de dagen te verwijzen naar de zeven sterren die planeten worden genoemd, werd door de Egyptenaren ingesteld. . . .en voor hen al een voorouderlijke traditie. . .

2. De relatie tussen de zeven planeten en de dagen van de week (zoals die door de Egyptenaren werd beoefend) begon volgens Dio Cassius met Saturnus.

Beginnend bij de buitenste baan die aan Saturnus is toegewezen... om alle dagen in een soort muzikale verbinding te staan met de opstelling van de hemel...

 

 

3. De principes van de tetrachorden werden geïmplementeerd in het oude Egyptische muzieksysteem, volgens de bovengenoemde volgorde van de zeven planeten. Dio Cassius verklaarde:

Als je het ‘principe van het tetrachord’ (waarvan wordt aangenomen dat het de basis van muziek vormt) op deze sterren toepast, . . .

Tetrachord is een woord dat simpelweg vier snaren betekent. De essentiële onderdelen van het tetrachord waren/zijn de bovenste en onderste snaren. Deze vormden een Perfecte Vierde met elkaar. De “Perfecte Vierde” is als zodanig het geluid dat wordt gemaakt door de vierde natuurlijke toon van een bepaalde noot. Als we de schaal beginnen op bijvoorbeeld C (Do), de vierde zal zijn F (Fa) in oplopende schaal.

Het hierboven weergegeven Oud-Egyptische Muzikale Masterplan geeft aan hoe de dagen van de week daartussen een Volmaakte Vierde vormen. Voorbeelden:

Zondag maandag: Mi, Fa, Sol, La   (E, F, G, A)

Donderdag vrijdag: Doen, Re, Mi, Fa  (C, D, E, F)

4. De indeling van de dag in 24 uur komt ook van de Egyptenaren. Door de eerste van de planeten (Saturnus) toe te passen op het eerste uur van de eerste dag van de week, en in elk volgend uur, de volgende planeet, in de eerder aangegeven volgorde, zullen we ontdekken, door afwisselend dezelfde volgorde te herhalen, dat het eerste uur van de tweede dag komt overeen met de zon; de eerste van de derde, naar de maan, enzovoort.

De verdeling van de dag in 24 uur en de week in 7 dagen zorgt voor het perfecte harmonieuze patroon, waarbij de volgorde van uren (dagen) samenvalt met de verdeling in kwarten tussen opeenvolgende dagen. Met andere woorden: het ene systeem kan niet zonder het andere worden opgezet.

5. Dio Cassius verklaarde specifiek dat noch de Grieken, noch de Romeinen de dag in uren hebben verdeeld, noch de maand in delen van zeven dagen of weken. Het is van de Egyptenaren, zoals Dio Cassius getuigt, dat de andere volkeren dit gebruik hebben overgenomen.

. . .de adoptie ervan door andere landen is betrekkelijk recent; in ieder geval hebben de oude Grieken het nooit begrepen. Maar omdat het nu behoorlijk in de mode is bij de mensheid in het algemeen en zelfs bij de Romeinen zelf, en voor de Egyptenaren is het al een voorouderlijke traditie.

6. De puur Egyptische 24 x 7 muziektafel biedt een systeem met coördinatenassen dat overeenkomt met het Oud-Egyptische damspel, dat de basis vormde voor het kiezen van de juiste tonen en modi, gebaseerd op de diagonalen getrokken vanuit een bepaald referentiepunt. Dit soort denken komt overeen met de Egyptische astronomische teksten die worden genoemd diagonale kalenders En diagonale sterklokken. Met andere woorden: de keuze van de juiste tonen en modi is nauw verbonden met de harmonie van de sferen.