“Arabisch”: De gestolen Egyptische taal
De opkomst en het onverwachte overweldigende succes van de Islamitische krachten in de 7e eeuw n.C. was de aanleiding om de Koran te schrijven. De Moslim Arabieren haastten zich, na de plotselinge opkomst en het succes van hun troepen, om de Koran te laten drukken. Zij gebruikten de bestaande Oud-Egyptische cursieve stijl die algemeen gebruikt werd in Noord-Arabië, en probeerden er een onafhankelijke taal van te maken.
De (Koranische) Arabische taal probeerde er anders uit te zien dan haar Oud-Egyptische bron door de volgorde van het ABGD-alfabet te herschikken naar a, b, t, th, enz. Andere Semitische talen, zoals het Hebreeuws, handhaafden dezelfde volgorde van het ABGD-alfabet.
Het was en is een pathetische poging om een vorm van identiteit te geven aan een nieuwe “religie” door hen een “nieuwe” taal toe te kennen. Met uitzondering van een paar veranderingen in de lettervormen en het toevoegen van veel punten, blijft het in alle opzichten de taal van het Oude Egypte. Meer analyse van de lettervormen in het Oude Egypte in vergelijking met de huidige lettervormen is te vinden in de hoofdstukken 12 en 23 van dit boek. Dit verdraaide Arabische schrift overleefde en overleeft alleen omdat het de enige toegestane taal is voor de Koran en gebeden voor de Moslims. Het lot van het “Arabisch” is verbonden met het lot van de Islam.
Ondanks dergelijke pogingen stelt de Britse egyptoloog Alan Gardiner in zijn boek Egyptische grammatica, blz. 3:
“Van het gehele vocale systeem van het Oude Egypte kan inderdaad worden aangetoond dat het een stadium heeft bereikt dat lijkt op dat van het Hebreeuws of het moderne Arabisch.“
Wat de andere pijlers van een taal betreft, zoals grammatica, syntaxis, enz. blijft het precies zoals het Oud-Egyptisch.
De Britse egyptoloog Alan Gardiner stelt in zijn boek Egyptische grammatica, pagina 2:
“De Egyptische taal is gerelateerd, niet alleen aan de Semitische talen (Hebreeuws, Arabisch, Aramees), maar ook met de Oost-Afrikaanse talen (Galla, Somali, enz.) en de Berberse idiomen van Noord-Afrika. Het verband met deze laatste groepen, samen bekend als de Hamitische familie, is een zeer netelig onderwerp, maar het verband met de Semitische talen kan vrij nauwkeurig worden bepaald. In de algemene structuur is de overeenkomst zeer groot; de voornaamste bijzonderheid van het Egyptisch is dat de woordstammen bestaan uit combinaties van medeklinkers, doorgaans drie in getal, die in theorie onveranderlijk zijn. Grammaticale verbuiging en kleine variaties in betekenis worden voornamelijk tot stand gebracht door de veranderingen op de interne klinkers te laten klinken, hoewel bevestigde uitgangen ook voor hetzelfde doel worden gebruikt..
De “Arabische taal” voldoet precies aan alle linguïstische kenmerken van de veel oudere Oud-Egyptische taal, die in hoofdstuk 15 van dit boek gedetailleerd is beschreven. Daartoe behoren (maar zijn niet beperkt tot) het prototypische Oudegyptische samenhangende lexicon, grammatica en syntaxis, zoals de betekenis van werkwoorden, werkwoordstammen, werkwoordklassen en -structuren, het vervoegingsschema voor werkwoorden, en Egyptische prototypische etymologie/lexicons en woordvorming/afleidingen van een drieletterige stam (die een bepaald algemeen concept betekent) in talrijke patronen door het gebruik van tussenklinkers en voorvoegsels, tussenvoegsels en achtervoegsels, enz.; naast soorten en structuren van lettergrepen en syntaxis/woordvolgorde en zinsbouw.
En net als de oude Egyptische geschriften gebruikt het zogenaamde “Arabisch” twee primaire schriften met verschillende kalligrafische variaties die nog steeds op grote schaal worden gebruikt voor verschillende doeleinden:
1. Gemakkelijk te lezen– “Bassri” is leesbaar en duidelijk– en daarom betekent “Bassri” “visie/zicht”, met afgeronde vormen. Deze stijl heeft niets te maken met een bepaalde stad/geografische locatie.
2. Gemakkelijk te schrijven“Kufii”, wat “hand” betekent, wat ook niets te maken heeft met een bepaalde stad/geografische locatie. Het is geschreven met hoekige vormen.
Er is geen religieus onderscheid in de Islam voor het gebruik van uncials om religieuze zaken te schrijven. Sommige vroege geschriften werden echter gemaakt in de unciale stijl.
En het hoeft niet te verbazen dat alle academici het erover eens zijn dat de oudste exemplaren van de twee stijlen [Bassri and Kufi] in het “nieuwe Arabisch” twee Egyptische paspoorten zijn uit het jaar 700 CE en een particuliere brief, eveneens geschreven in Egypte, gedateerd in het jaar 670 CE.
Zeggen dat Egyptenaren “Arabisch” spreken en schrijven is volkomen onjuist en onlogisch. Het is andersom –de “Arabieren” hebben lang geleden EGYPTIAANS “geadopteerd” en blijven dat spreken en schrijven.
[Een fragment uit Oude Egyptische universele schrijfwijzen door Moustafa Gadalla]
https://egyptianwisdomcenter.org/product/ancient-egyptian-universal-writing-modes/
https://egyptianwisdomcenter.org/product/ancient-egyptian-universal-writing-modes/