Hoe de ene wereldtaal [Egyptian] de andere werd. [Letterforms and Sound Divergence]

 

Er zijn in feite twee factoren die de verschillende dialecten/talen in de wereld hebben veroorzaakt van de oorspronkelijke één-wereld-taal, namelijk het Oud-Egyptisch:

i. Schrijfvarianten van de lettervormen en hun oriëntaties

ii. Systematische geluidsvariaties

 

i. De schijnbare variaties van lettervormen in wereldalfabetten vanaf de Egyptische oorsprong.

De meest competente persoon om de beste kijk op deze zaak te geven is Petrie, die honderden alfabetische tekens uit verschillende streken van de wereld verzamelde gedurende verschillende millennia. In zijn boek Formação de Alfabetos, schreef Petrie, op pagina 4:

“Voor de analfabeten [outside Egypt], zij waarderen net als kleine kinderen de vorm en/of richting van een bord niet. Dus draaide hij zowel de lettervormen als de schrijfrichting om, of later alleen de vormen, terwijl hij van links naar rechts schreef. Hem was nog nooit een omgekeerd schrift getoond, elk voorbeeld dat hij zag was normaal; toch leek de omkering niet alleen onbedoeld, maar zo volkomen onbelangrijk voor zijn geest, dat hij nauwelijks een doel kon zien in het rechtstreeks schrijven in plaats van omgekeerd, de twee waren één in idee.

Ditzelfde gebrek aan richtingsgevoel is vaak te zien in ongeschoold schrift, waar letters als N, S en Z worden omgedraaid.”

Petrie blijft het samenvatten:

“Veel licht wordt zo geworpen op de behandeling van [alphabetical letter-forms] tekens in de vroege alfabetten; ze zijn naar boven of naar beneden gedraaid, of op een of andere manier gekanteld, ze zijn omgekeerd geschreven, en de schrijfrichting kan van beide kanten zijn, of afwisselend van beide kanten, zoals in de boustrophedon-inscripties. Al deze variaties waren niets voor de mensen die nog geen gevoel voor richting als betekenis hadden ontwikkeld, en die alleen dachten aan de vorm in welke positie of omkering dan ook.”

Tot slot moeten we bedenken dat verschillende handschriften (met verschillende oriëntatie) verschillende alfabetten kunnen lijken voor te stellen. Door rekening te houden met de mogelijke oorzaken van “schijnbare variaties”, kunnen we talrijke schriften over de hele wereld terugvoeren naar hun oorsprong, namelijk het Oud-Egyptische alfabetische schrift.

Samengevat zijn verschillende verwante vormen van lettervormen te wijten aan:

a. Nalatigheid in de oriëntatie van brieven.

b. De kleine vier variaties in een lettervorm en de unieke Egyptische ligatura regels in cursief schrift.

c. Toegevoegde vocale markeringen aan de rand van een letter – soms apart, soms tegen de letter aan of ingebed in het lichaam van de lettervorm zelf.

d. Onvermogen om “gewijzigde” lettervormen te herkennen wanneer ze worden gebruikt als cijfers, muzieknoten, enz.

e. De kwaliteit van het schrift zoals beïnvloed door schrijfvlakken, apparaten en inkt, de frequentie waarmee het schrijfinstrument wordt opgetild om het opnieuw te kleuren, en onzorgvuldigheid bij het gebruik van inktinstrumenten (bijvoorbeeld te dikke en te flauwe lijnen).

f. Mate van versiering, variërend van eenvoudig tot zeer kalligrafisch.

g. Verwarrende configuratie/vorm van dicht bij elkaar liggende lettervormen – equivalente voorbeelden in het Engels zijn het verwarren van a en d, b en p, l en I, of E en F.

h. Schrijfverwarring als gevolg van vocale beperkingen/het onvermogen van sommigen om bepaalde letters uit te spreken, alsmede het fenomeen van klankverschuivingen — dat in een later hoofdstuk zal worden besproken.

 

ii. De systematische geluidsvariaties [Sound Shifts]

Vanaf de vroegste dagen van de vergelijkende filologie viel het op dat de klanken van verwante talen op schijnbaar systematische wijze overeenkwamen. De beroemdste van deze “klankverschuivingen” werd uitgewerkt door Jacob Grimm in 1822, en is bekend geworden als de “Wet van Grimm”.

De circulaire relatie tussen deze overeenkomsten is een belangrijk kenmerk:

G → K → X → Ah →G

Kh → K → Kh

T → º [como em 'fino'] → Dh [como em 'o'] → D → T

P → F (Ph) → Bh → B → P

Andere voorbeelden zijn:

• M wordt vaak ingeruild voor N.
• M wordt vaak B.
• B → V
• D → T Zo wordt de naam Mohammed in het Turks uitgesproken als Mehmet.
• K of C kan worden uitgesproken als “G”.
• Z kan worden uitgesproken als “Ts” (met een nadrukkelijke “s” zoals het Engelse woord “false”).
• F → P
• R en L worden vaak verward.
• GI wordt vaak verwisseld met DI.
• H kan worden toegevoegd of weggelaten aan het einde van een woord.
• D mag aan het eind van een woord vervallen.
• S kan worden gebruikt in plaats van Sh.
• W kan G zijn, º kan F zijn.
• W kan V zijn.
• D [as in ‘three’] kan F

Een voorbeeld van dit fenomeen van klankverschuiving is dat de naam van een persoon nog steeds kan worden herkend in enorm verschillende klanken, zoals Santiago/San Diego/San Jacob en Saint James. Jacob/Jack/Jaques/James zijn één en dezelfde naam, wat het fenomeen klankverschuiving illustreert.

Een ander eenvoudig voorbeeld is: Michael, Mikhael, Miguel, Miqael, etc., die weliswaar dezelfde naam zijn, maar slechts verschillen in één klank in het midden van de naam. Men kan zich voorstellen dat een variatie in twee en zelfs meer klanken in hetzelfde woord/naam de gewijzigde naam/het gewijzigde woord als een totaal andere naam/woord doet klinken.

Naast de vele variaties van klankverschuivingen hebben veel mensen de neiging om de letters (medeklinkers en/of klinkers) van een woord om te draaien. Daardoor krijgen we totaal verschillende woorden.

Budge schreef in zijn boek, Língua Egípcia, pagina 27:

“De transliteratie om de gutturaux-klanken die in de Oud-Egyptische taal bestaan en in de Westerse talen ontbreken, te verwijderen of te wijzigen. Dus de oorspronkelijke gutturaux-klanken die kenmerkend zijn voor het Oude Egypte werden opgeofferd en verdwenen in het huidige schrift.”

Isaac Taylor zegt in zijn boek A História do Alfabeto op pagina 81:

“In het Griekse alfabet werden de Semitische semi-klinkers (A, W, Y) en keelklanken (H & A.) klinkers; geaspireerde stompen en extra klinkers werden ontwikkeld; en de sibilanten ondergingen een transformatie.“

Taylor gaat verder:

“Vijf Primitieve klinkers werden gevormd uit de adem- en halfmedeklinkers, letters die zelfs in Semitische talen de neiging hebben te vervallen in de cognitieve klinkerklanken. De drie ademhalingen, aleph, he, en ‘ayin, leenden zich gemakkelijk voor dit proces, en verloren volledig hun karakter van gutturals, en verzonken in de fundamentele klinkers, alpha, espsilon, en o-micron.”

Taylor gaat verder:

“De halfconsonant jod, die de klank had van de Engelse y of de Duitse j, verviel gemakkelijk in de cognitieve klinkerklank van iota. Analogie zou ons doen verwachten dat waw, de andere halve medeklinker, op dezelfde manier zou verzwakken tot de klinker u. De Griekse u-psilon neemt echter niet de alfabetische positie in van de waw, maar komt tussen de nieuwe letters aan het eind van het alfabet.”

Op pagina 280 van hetzelfde boek schrijft Isaac Taylor:

“De zes Griekse klinkers, alpha, epsilon, eta, iota, omicron, en upsilon, werden ontwikkeld uit aleph, he, cheth, yod, ‘ayin, en vau. In het Armeens, Georgisch en Mongools is een soortgelijk resultaat op bijna dezelfde manier bereikt..”

Isaac Taylor stelt in zijn boek A História do Alfabeto, op pagina 81:

“In het Griekse alfabet … en de sibilanten ondergingen een transformatie.”

 

[Fragmenten uit Het Oude Egypte: Universele Schrijfwijzen door Moustafa Gadalla]
https://egyptianwisdomcenter.org/product/ancient-egyptian-universal-writing-modes/