Astronomisch bewustzijn

1. Kosmisch bewustzijn en astronomie

Egypte, dat de invloed van de hemel op aarde onderkende, observeerde de hemel met de grootste aandacht. De gegevens van de astronomie werden bestudeerd vanwege hun betekenis: dat wil zeggen de studie van overeenkomsten tussen gebeurtenissen in de hemel en gebeurtenissen op aarde. Astronomie en astrologie waren voor hen twee kanten van dezelfde medaille.

Oude Egyptische documenten over alle onderwerpen laten een volledige coördinatie en correspondentie zien tussen de activiteiten van de Egyptenaren op aarde en de verschillende cycli van het universum (zoals sommige toepassingen in dit boek worden beschreven).

De Egyptenaren waren zich zeer bewust van hun afhankelijkheid van de cycli van aarde en lucht. Daarom kregen tempelpriesters de taak om de bewegingen van deze hemellichamen te observeren. Ze waren ook verantwoordelijk voor het noteren van andere hemelse gebeurtenissen en het interpreteren ervan.

Er zijn talloze monumenten te vinden op oude Egyptische locaties, die getuigen van hun volledige bewustzijn en kennis van kosmologie en astronomie.

Clemens Alexandrinus (200 CE) rapporteerde over de geavanceerde kennis van de astronomie in het oude Egypte. Hij verwees naar vijf onderling verbonden delen over astronomie uit het oude Egypte: één met een lijst van de vaste sterren, een ander over de verschijnselen van de zon en de maan, twee andere over de opkomst van de sterren, en een ander met een kosmografie en geografie, de cursus van de zon, de maan en de vijf planeten. Deze referenties duiden op een volledig begrip van de astronomie dat zelfs in onze huidige tijd ongeëvenaard is.

Terwijl de westerse academische wereld de kennis van de astronomie aan de Grieken toeschrijft, schreven de Grieken zelf hun astronomische kennis toe aan de Egyptische priesters.

De Grote Strabo [64 v.Chr. – 25 n.Chr.] gaf toe dat in c. 20 BCE (ongeveer 100 jaar na Hipparchus) dat:

“De Egyptische priesters zijn oppermachtig in de wetenschap van de lucht…[de Egyptenaren]…brengen enkele van hun voorschriften over; ook al verbergen ze het grootste deel. [De Egyptenaren] onthulden aan de Grieken de geheimen van het volledige jaar, die laatstgenoemden negeerden zoals met veel andere dingen”.

(Meer over het meest nauwkeurige Egyptische kalenderjaar verderop in dit hoofdstuk.)

Astronomen die Egypte bestuderen, hebben lang betoogd dat de Egyptische astronomie zeer geavanceerd was; dat de precessie van de equinoxen bij hen bekend was, evenals het heliocentrische systeem en vele andere verschijnselen die zogenaamd pas onlangs zijn ontdekt.

2. Kepler en Egyptische astronomie

Een paar decennia geleden werden degenen die suggereerden dat de astronomie lang vóór de uitvinding van de telescoop een vergevorderd stadium had bereikt, over het algemeen belachelijk gemaakt of genegeerd. ‘Moderne’ astronomie wordt toegeschreven aan de werken van Johannes Kepler [1571–1630 CE], en hij wordt gecrediteerd voor het ‘ontdekken’ van de drie planetaire wetten zonder het ‘voordeel van een telescoop’.

Wet 1. De baan van een planeet/komeet rond de zon is een ellips met het massamiddelpunt van de zon in één brandpunt.

Wet 2. Een lijn die een planeet/komeet en de zon verbindt, beslaat gelijke gebieden in gelijke tijdsintervallen.

Wet 3. De kwadraten van de perioden van de planeten zijn evenredig met de derde machten van hun halve lange assen.

Planetaire wetten die de relaties tussen planeten, afstanden, variaties in snelheid, baanconfiguraties, enz. aantonen, kunnen nooit worden bepaald zonder regelmatige observaties, metingen, registratie en analyse; toch vertelt geen van deze westerse academici ons hoe Kepler (uit het niets) tot deze planetaire wetten kwam. In werkelijkheid pochte Kepler zelf aan het eind van zijn boek in gedrukte vorm Boek V van zijn serie Harmonie van de wereld, dat hij de verloren wetten van Egypte herontdekte, zoals hieronder vermeld:

“Nu, achttien maanden na het eerste licht, drie maanden na de ware dag, maar een paar dagen nadat de zuivere zon van die wonderbaarlijke studie begon te schijnen, houdt niets mij tegen; het is mij een genoegen toe te geven aan de geïnspireerde razernij, het is mij een genoegen sterfelijke mensen te beschimpen met de openhartige erkenning dat Ik steel de gouden vaten van de Egyptenaren om van hen een tabernakel voor mijn God te bouwen, ver, ver weg van de grenzen van Egypte”.

De jubelende Kepler beweerde niet dat hij zelf iets had ontdekt. Het was eerder allemaal Oud-Egyptisch.

3. Astronomische waarnemingen en opnames

Er zijn talloze monumenten te vinden op oude Egyptische locaties, die getuigen van hun volledige bewustzijn en kennis van kosmologie en astronomie. Een systematische vorm van astronomische observatie begon al heel vroeg in het oude Egypte. De oude Egyptenaren verzamelden informatie en maakten kaarten van de sterrenbeelden op basis van observaties en opnames.

Een systematische vorm van astronomische observatie begon al heel vroeg. De oudste astronomische teksten die momenteel bekend zijn, zijn te vinden op de deksels van houten doodskisten uit de 9e dynastie (ca. 2150 v.Chr.).

Deze teksten worden genoemd diagonale kalenders of diagonale sterklokken, die de doelstellingen en inhoud van deze teksten aangeven: het observeren en documenteren van de relatie tussen de beweging van de sterren en de tijd.

Het woord 'diagonaal' betekent het meten van hoeken; dwz de boogafstand van beweging gedurende een specifieke tijdsperiode.

De hoekmetingen komen overeen met de indeling van de hemel door de Egyptenaren in 36 hoeksegmenten. Elk heeft een centrale hoek van 10 graden, dus in totaal 360 graden.

Deze teksten geven de namen van de decanen (sterren die met tussenpozen van tien dagen tegelijk met de zon opkwamen), waarvan er 36 waren.

Meer uitgebreide sterrenkaarten werden gevonden in het Nieuwe Rijk (1550–1070 vGT) op het plafond van het graf van Senenmut, de architect van koningin Hatsjepsoet, en op het plafond van de tempel van Abydos. In de graven van Set I en Ramses IV, VII en IX geven inscripties die betrekking hebben op de eerste en de 16e dag van elke maand de positie aan die een ster inneemt op elk van de 12 uur van de nacht ten opzichte van een zittende figuur. (over het linkeroor, over het rechteroor, enz.).

4. Egyptische ECHTE tijdwaarneming

De oude Egyptische kennis van tijdwaarneming wordt weerspiegeld in hun indeling van de dag in 12 uur dag en 12 uur nacht. De lengte van het uur stond niet vast, maar varieerde met de seizoenen. Lange dagen in de zomer betekenden langere uren van de dag en het tegenovergestelde in de wintermaanden. 21 maart en 23 september, wanneer de zon de evenaar passeert en dag en nacht overal even lang zijn, staan bekend als 'equinoxen' (gelijke nachten). De variabele lengte van het uur duidt op hun begrip van de equinox en op hun volledige begrip van nauwkeurige tijdmeting, zoals hieronder wordt uitgelegd.

Omdat de aarde eenmaal per jaar in het vlak van haar baan rond de zon draait, verandert de referentielijn naar de zon voortdurend, en de lengte van één zonnedag is niet de werkelijke tijd van één rotatie van de aarde. Het is daarom dat onze “moderne” astronomie erkent dat de ware tijd van één rotatie van de aarde, die bekend staat als de siderische dag, gebaseerd is op één rotatie ten opzichte van de lente-equinox, wanneer de lengte van dag en nacht precies hetzelfde zijn. hetzelfde.

De oude Egyptenaren kenden de geheimen van de tijd omdat ze de schijnbare beweging van de sterren, de maan en de zon observeerden en bestudeerden. Omdat alle hemellichamen voortdurend schijnbaar in beweging zijn ten opzichte van de waarnemer, is het uiterst belangrijk om het precieze tijdstip te kennen van een waarneming van een hemellichaam – iets wat de oude Egyptenaren al lang geleden onder de knie hadden.

De beweging van elk hemellichaam werd gemeten in hoekverandering als een combinatie van declinatie en rechte klimming; dit zijn de gegeven coördinaten van de sterren op een hemelkaart.

De waarnemingen werden vastgelegd en op een raster uitgezet door – onder het midden van de hemel – een menselijke figuur rechtop te plaatsen, met de bovenkant van zijn hoofd onder het zenit. Het raster bestond doorgaans uit 8 horizontale segmenten en 12 verticale segmenten, die de 12 uur van de nacht vertegenwoordigden. Over een deel van deze figuur werd verwezen naar de sterren die het zenit naderden, en hun positie werd aangegeven in de sterrenlijsten: over het linkeroor, over het rechteroor, enz.

De oud-Egyptische astronomische teksten geven de positie van de sterren gedurende de 12 uur van de nacht met tussenpozen van 15 dagen, en op basis van deze informatie kan de verandering in locatie van een bepaald punt aan de hemel worden gemeten. Deze frequente, regelmatige metingen en opnames brachten hen ertoe de snelheid van de hemellichamen te correleren en als zodanig waren de oude Egyptenaren in staat grote en kleine onregelmatigheden in de waargenomen beweging van deze hemellichamen vast te leggen.

Kaarten van de hemel en sterrentabellen werden al heel vroeg in Egypte gemaakt; de sterren zijn gegroepeerd om sterrenbeelden te vormen zoals afgebeeld op de plafonds van het graf. Astronomische verwijzingen naar het belangrijke sterrenbeeld Stierpoot (Grote Beer), Sirius, Orion en andere sterrengroepen zijn te vinden in de Piramideteksten van de 5e en 6e dynastie.

Lijsten van de decanen of tiendaagse sterren (of stergroepen) geassocieerd met uurstertabellen waren al in gebruik op de doodskisten van de 11e en 12e dynastieën uit Assyut.

Lijst met sterren op 16 Babeh (Paophi) – 27 oktober – van Ramses
Het graf van IX in Ta-Apet (Thebe).

In het geval van de tombe van Ramses IX (1131-1112 v.Chr.) toont het plafond de posities van de verschillende sterren gedurende twaalf opeenvolgende perioden van vijftien dagen. Uit deze sterrenkaarten bepaalden de oude Egyptenaren de posities en veranderingen van locatie en/of tijd van sterren. Als zodanig waren de oude Egyptenaren zich bewust van het feit dat de sterren langzaam verschoven en dat dit gemakkelijk meetbaar was tijdens de meridiaandoorgang; en dus kenden en berekenden de oude Egyptenaren de snelheid van precessieverandering.

De oude Egyptenaren verwezen naar de sterren die de omtrek van de verschillende sterrenbeelden bepalen, zoals:

been van de reus
klauw van de gans
kop van de gans
achterste deel van de gans
ster van duizenden
ster S'ar
vingerpunt van het sterrenbeeld S'ah. (Orion)
de sterren van S'ah. (Orion)
ster die Sirius volgt
vingerpunt van tweelingsterren
sterren van het water
vingerpunt van de S'ah.
hoofd van de leeuw
staart van de leeuw

5. De dierenriemcyclus

De sterrenkaart van de noordpool van de hemel, afkomstig uit het graf van Seti I [1333–1304 v.Chr.] [hierboven afgebeeld], versterkt
de Oud-Egyptische betekenis van het woord dierenriem – als een cirkel van dieren.

De belangrijkste reden voor ons bewustzijn op aarde van de dierenriem zijn de complexe interacties tussen de aarde, de zon en de maan. Onder de verschillende delen van de Oud-Egyptische teksten, zoals erkend door Clemens Alexandrinus, bevond zich een heel deel over de verschijnselen van de zon en de maan. De betekenis van de zon en de maan in het kosmische ritme wordt allegorisch toegeschreven aan Isis en Osiris, wat het best werd beschreven door Diodorus van Sicilië, Boek I, 11. 5-6:

Deze twee neteru (goden) regelen het hele universum, . . .

De dubbele werking van de zon en de maan op aarde is de oorzaak van precessie. De maan en de zon trekken beide door hun zwaartekracht aan de equatoriale uitstulping van onze aarde. De maan probeert de uitstulping in het vlak van haar baan rond de aarde te trekken, en de zon probeert deze uitstulping in het vlak van de baan van de aarde rond de zon te trekken. Als gevolg hiervan draait de aarde niet precies om haar as, maar meer als een enigszins uit het midden gelegen tol. Het gecombineerde resultaat van deze twee tendensen zorgt ervoor dat de as van de aarde een dubbele kegel in de ruimte vormt, gecentreerd op het midden van de aarde – een soort schommeling. Deze beweging wordt precessie genoemd.

De aarde draait van west naar oost om haar poolas en draait om de zon in een elliptische baan, waarbij de zon zich in één brandpunt van de ellips bevindt. Het voltooit één revolutie in een periode van 365,2564 dagen. De helling van de aarde (23½ graden met de loodlijn op het baanvlak), gecombineerd met haar rotatie rond de zon, zorgt ervoor dat de lengte van dag en nacht verandert en ook dat er verschillende seizoenen ontstaan [hierboven weergegeven].

Er zijn verschillende componenten van deze wiebelige beweging van de aarde. Het zijn eenvoudigweg verschillende frequentiecomponenten van dezelfde fysieke effecten: het touwtrekken tussen de drie lichamen.

Als de hemel wordt beschouwd als een achtergrond van sterrenbeelden, dan komt de lente-equinox elk jaar op tegen een geleidelijk veranderende achtergrond van sterrenbeelden, vanwege de schommeling van de aarde om haar as. Het effect is niet echt, maar klaarblijkelijk, en het betreft alleen de sterren. De sterren bewegen niet daadwerkelijk, maar lijken te bewegen vanwege de precessieschommelingen van de aarde. Astronomen noemen dit de precessie van de equinoxen.

De voortdurende verschuiving van de positie van de sterren fungeert als een soort sterrenklok voor onze planeet. Omdat de oude Egyptenaren de exacte snelheid van de processieverandering en de coördinaat van een ster kenden, konden ze voor een bepaalde tijd de hoogte ervan op de meridiaan, of het rijspunt aan de oostelijke horizon, bepalen.

De precessie van de equinoxen door de sterrenbeelden geeft namen aan de twaalf dierenriemtijdperken. Het duurt ongeveer 2160 jaar voordat de equinox een sterrenbeeld passeert. Het duurt dus ongeveer 25.920 jaar voordat de lente-equinox het volledige circuit van de sterrenbeelden van de twaalf sterrenbeelden heeft doorlopen. Deze volledige cyclus wordt het Grote/Volledige Jaar genoemd.

Elk van de dierenriemtijdperken/tekens is verdeeld in drie gelijke segmenten, vertegenwoordigd door drie menselijke figuren, samen met de Egyptenaren die de hemel in 36 hoekige segmenten verdelen. Elk heeft een centrale hoek van 10 graden, voor een totaal van 360 graden.

Zoals hierboven vermeld en weergegeven, worden deze decanen meestal afgebeeld in een lineaire stroom uit de vroegste periode van de Egyptische teruggevonden geschiedenis.

Deze zelfde decanafbeeldingen en organisatie zijn duizenden jaren later precies hetzelfde, hetzij in lineaire stroom in de hypo-stijl hal van de Dendera-tempel [zie foto in bijlage C] of in cirkelvormige stroom, zoals hier getoond in dezelfde Egyptische tempel. , met precies dezelfde drievoudige decans voor elk van de twaalf sterrenbeelden van de dierenriem

Sectie van de Dendera-dierenriem:

Een vergroot deel van de Dendera-dierenriem:

Hieronder vindt u de Egyptische dierenriemkaart met de belangrijkste items met minder details dan de originele kaart.

De tekens van de dierenriem zijn op twee locaties vertegenwoordigd in de Het-Heru (Hathor)-tempel in Dendera. Het is duidelijk Oud-Egyptisch, met zijn figuren, symbolen, enz. Dezelfde exacte symboliek van afgebeelde dierenriemtijdperken, godheden, figuren, enz. wordt gevonden in talrijke Oud-Egyptische tempels en graven door het hele land, lang vóór het Grieks-Romeinse tijdperk.

De westerse academische wereld negeerde het overweldigende fysieke bewijs, evenals de bevestiging van oud-Egyptische bronnen, dat de precessie van de equinoxen in Egypte al sinds mensenheugenis bekend was. De academische wereld gaf de eer aan de ‘Griekse’ Hipparchus van Alexandrië [circa 160–125 v.Chr.]. Dit is de zoveelste zielige poging om een Europeaan een grote prestatie toe te schrijven. Maar in dit geval had Hipparchus (die zichzelf nooit als de bron heeft opgeëist) nooit in zijn eentje iets kunnen doen waarvoor astronomische waarnemingen, metingen en opnames gedurende eeuwen en millennia nodig zijn.

Terwijl de westerse academische wereld de kennis van de astronomie aan de Grieken toeschrijft, schreven de Grieken zelf hun astronomische kennis toe aan de Egyptische priesters. De Grote Strabo [64 v.Chr. – 25 n.Chr.] gaf toe, in c. 20 BCE (ongeveer 100 jaar na Hipparchus), dat:

De Egyptische priesters zijn oppermachtig in de wetenschap van de lucht…[de Egyptenaren]…brengen enkele van hun voorschriften over; ook al verbergen ze het grootste deel. [De Egyptenaren] onthulden aan de Grieken de geheimen van het volledige jaar, die laatstgenoemden negeerden zoals met veel andere dingen ...

[Uittreksels uit Egyptische kosmologie: het geanimeerde universum, derde editie door Moustafa Gadalla
https://egyptianwisdomcenter.org/product/egyptische-kosmologie/