Het ontwakende potentieel  

Maak je innerlijke Osiris wakker!

 

In het Egyptische modelverhaal [in het vorige hoofdstuk] was Osiris aanvankelijk niet echt dood; hij lag in coma; een staat van volledige onbewustheid waarbij mensen denken dat ze wakker en bewust zijn, maar dat zijn ze niet. Om de Hoop [Horus] tot stand te brengen en hem manifest te maken, moeten mensen Osiris weer tot leven wekken om hem uit de coma te halen. Dit is hoe onze zielen en geesten en levensessentie in staat zijn om van deze wereld over te gaan naar de meer geëvolueerde staten van schepping richting goddelijke vereniging.

De Britse egyptoloog Sir EA Wallis Budge vatte het samen op pagina vii van zijn boek: Osiris en de Egyptische opstanding, Vol. I, als volgt:

De centrale figuur van de oude Egyptische religie was Osiris, en de belangrijkste fundamenten van zijn cultus waren het geloof in zijn goddelijkheid, dood, wederopstanding en absolute controle over het lot van de lichamen en zielen van mensen. Het centrale punt van de religie van elke Osiriaan was zijn hoop op wederopstanding in een getransformeerd lichaam en op onsterfelijkheid, die alleen door hem gerealiseerd kon worden door de dood en wederopstanding van Osiris.

Alle dode personen werden/worden gelijkgesteld aan Osiris, omdat Osiris een kosmisch principe is en geen historisch persoon. De Egyptische religie was een inclusieve religie waarin Osiris in ieder van ons leeft, wat een echt begrip mogelijk maakte van wie we zijn en wie we moeten worden.

Het principe dat ervoor zorgt dat leven voortkomt uit de schijnbare dood werd/wordt Osiris genoemd, die de kracht van vernieuwing symboliseert. Osiris vertegenwoordigt het proces, de groei en de onderliggende cyclische aspecten van het universum.

Vanaf de vroegste periode van de oud-Egyptische geschiedenis geloofden de Egyptenaren dat Osiris van goddelijke oorsprong was, deels goddelijk en deels menselijk, die zichzelf uit de dood had opgewekt zonder corruptie te hebben gezien. Wat Osiris voor zichzelf had bewerkstelligd, kon hij ook voor de mens bewerkstelligen. Als voorbeeld geloofden de oude Egyptenaren dat wat Osiris deed, zij ook konden doen. Omdat hij de dood had overwonnen, konden ook de rechtvaardigen de dood overwinnen en eeuwig leven verwerven. Zij zouden weer opstaan en eeuwig leven verwerven.

Hieronder ziet u een van de talrijke illustraties die het Wederopstandingsprincipe laten zien: Osiris. Aan de linkerkant presenteert de bebaarde neter (god) hem ‘leven’ (de ankh) en spreekt hij woorden van macht uit.

Het thema in de Egyptisch Boek van de Grotten spreekt over de noodzaak van dood en ontbinding (van het vleselijke en materiële) voorafgaand aan de geboorte van het geestelijke.

Dit wordt herhaald door de bijbelse Jezus als hij zegt:

Tenzij een tarwekorrel in de grond valt en sterft, blijft hij alleen; maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort [Johannes 12:24]

Paulus verwijst ook naar hetzelfde principe in 1 Korintiërs 15:36:

… wat u zaait, wordt niet levend gemaakt, tenzij het sterft.

Een ander voorbeeld is de bijbelse wijnsymboliek, die terug te voeren is op het oude Egypte, waar de muren van de oude Egyptische graven wijnboeren tonen die nieuwe wijn persen [zoals in de bovenstaande oud-Egyptische grafscène], en het maken van wijn overal een constante metafoor is van spirituele spiritualiteit. processen en de thema’s transformatie en innerlijke kracht.

Op sommige plaatsen in de Egyptische scripts werd Osiris zelf gekarakteriseerd als de wijnstok.

De ziel, of het deel ervan god binnenin, veroorzaakt de goddelijke gisting in het levenslichaam. Het wordt daar, net als aan de wijnstok, ontwikkeld door de zon van het spirituele zelf van de mens. De gefermenteerde kracht van wijn was op het diepste spirituele niveau een symbool van de aanwezigheid van de geïncarneerde God in de spiritueel bewuste persoon.

De voortgang op het spirituele pad wordt verkregen door inspanning en is een kwestie van bewust, gedisciplineerd handelen. Elk nieuw/verhoogd bewustzijn staat gelijk aan een nieuw ontwaken. De bewustzijnsniveaus worden genoemd dood – wedergeboorte. Een dergelijk denken is doorgedrongen tot het oude (en het huidige) Egypte geboorte En wedergeboorte zijn een voortdurend thema. Het woord dood wordt in figuurlijke zin gebruikt. Het thema dat de mens moet hebben “sterven voordat hij sterft” of dat hij dat moet zijn "opnieuw geboren" in zijn huidige leven wordt het symbolisch opgevat, of wordt het herdacht door een ritueel. Hierbij moet de kandidaat bepaalde specifieke ervaringen doormaken (technisch “sterfgevallen”). Een goed voorbeeld is de doop, het hoofddoel met Pasen, na de vastentijd, en vertegenwoordigt de dood van het oude zelf door onderdompeling in water en het opstijgen van het nieuwe/vernieuwde zelf door uit het water te komen.