De rol van de farao – de meesterdienaar

 

1. De eeuwige kracht

In tegenstelling tot het vertekende beeld dat de Bijbel en Hollywood van de farao hebben als een wrede tiran die een luxueus, nutteloos en gemakkelijk leven leidt, had de farao geen politieke macht, woonde hij in een woning van lemen baksteen en bracht hij zijn tijd door met het vervullen van zijn plicht om op te treden als tussenpersoon tussen de natuurlijke en bovennatuurlijke werelden door het uitvoeren van rituelen en offers.

Van farao’s werd niet verwacht dat ze leiders zouden zijn van zegevierende legers, maar er werd wel verwacht dat ze een regelmatige opeenvolging van rijke oogsten zouden veiligstellen.

De farao was voor zijn volk de bron van welvaart en welzijn van de staat. Hij was hun dienaar; niet hun tiran. Hij legde de zaden aan het begin van het seizoen en verzamelde de “vruchten” tijdens de oogst. Hij besteedde zijn tijd aan het dienen van de belangen van zijn volk door de noodzakelijke rituelen door het hele land uit te voeren. De farao's werden geïdentificeerd met de gewassen en werden aangesproken als: Onze oogst En Onze oogst.

Gebaseerd op zijn uitgebreide training met de krachten van het bovennatuurlijke, werd aangenomen dat het lichaam van de farao geladen was met een goddelijke dynamiek die zichzelf communiceerde met alles wat hij aanraakte. Diodorus meldde dat de farao doorgaans een beperkt leven leidde. Zelfs de meest intieme hovelingen zouden hem niet kunnen zien eten of drinken. Als de koning at, deed hij dat privé. Het voedsel werd hem aangeboden met hetzelfde ritueel als de priesters gebruikten bij het offeren aan de neteru (goden, godinnen).

Het recht om te regeren werd beschouwd als een voortdurende keten van legitimiteit die gebaseerd was op matriarchale principes, waarbij de lijn van koninklijke afstamming in Egypte via de oudste dochter liep. Met wie ze ook trouwde, werd de farao. Als de farao geen dochter verwekte, werd een nieuwe ‘dynastie’ gevormd. Er was geen ‘koninklijk bloed’ in het oude Egypte.

De eeuwige macht van de leider/koning sterft nooit. De kracht wordt slechts overgedragen van het ene menselijk lichaam naar een ander menselijk lichaam (medium). Dienovereenkomstig identificeerden alle farao's zichzelf met Horus als een levend Koning en met de ziel van Osiris als dood Koning.

Dit wordt op verschillende plaatsen in oude Egyptische graven en tempels welsprekend geïllustreerd, zoals hieronder weergegeven, waarbij Horus na zijn dood uit Osiris wordt geboren.

Zelfs de Britten van vandaag volgen onbewust hetzelfde geloof dat de eeuwige macht van het ene menselijke lichaam naar het andere wordt overgedragen, als ze zeggen:

        "De koning is dood. Lang leve de koning."

alsof hij wil zeggen:

          ‘Osiris is dood. Lang leve Horus.”

 

2. De Meesterdienaar

De oude Egyptische koning bracht, met de hulp van de priesters die met hem verbonden waren en via de geesten van de voorouders, een goede relatie tot stand tussen het volk en de bovennatuurlijke krachten. Er werd aangenomen dat de leider een persoonlijke invloed had op de werken van de natuur, aan wie goddelijke eer werd bewezen en aan wie goddelijke krachten werden toegeschreven.

De oude Egyptische farao was een aards beeld van de som van goddelijke energieën van het universum (neteru). Als zodanig voerde hij voortdurend de noodzakelijke rituelen uit voor een goede relatie en communicatie met de neteru (de machten van het universum) om het welzijn van de staat te handhaven en de vruchtbaarheid van de aarde te verzekeren, zodat deze voedsel kan voortbrengen.

Elk jaar hoedde de koning het eerste stuk landbouwgrond en zaaide de eerste zaden. Als de Farao de dagelijkse liturgie voor de neteru (goden, godinnen) niet zou uitvoeren, zouden de gewassen vergaan. Hij besteedde zijn tijd aan het vervullen van zijn plichten jegens zijn volk door de noodzakelijke rituelen uit te voeren, van de ene tempel naar de andere, door het hele land.

Ondanks de herhaalde beschuldigingen van ijdelheid tegen de farao's, is het de moeite waard eraan te denken dat hun verblijfplaatsen op aarde nooit van steen waren gemaakt, maar van moddersteen, hetzelfde materiaal dat door de nederigste boeren werd gebruikt. Deze nederige sterfelijke vorsten geloofden dat het vergankelijke lichaam, gevormd uit klei door Khnum, de neter met de ramskop, een even vergankelijk verblijf op deze aarde vereiste. De aardse huizen van de koningen zijn allang teruggekeerd naar de aarde waaruit ze zijn verrezen.

 

3. De vlam levend houden [Het Heb-Sed-festival]

De vruchtbaarheid van de bodem, de overvloedige oogsten, de gezondheid van mensen en vee, de normale gang van zaken en alle verschijnselen van het leven waren/zijn nauw verbonden met het potentieel van de vitale kracht van de heerser. Het is daarom dat de Egyptische koning niet verondersteld werd (of zelfs maar in staat was) te regeren, tenzij hij in goede gezondheid en goede stemming verkeerde. Dienovereenkomstig was hij verplicht zijn vitale kracht te verjongen door regelmatig fysieke en metafysische praktijken bij te wonen die bekend staan als de Heb-Sed-rituelen.

Het doel van het oud-Egyptische jaarlijkse Heb-Sed-festival (dat regelmatig eind december werd gehouden) was om de macht van de farao te hernieuwen door middel van een reeks rituelen, waaronder rituele offers. De vernieuwingsrituelen waren erop gericht de koning nieuwe levenskracht te geven; dat wil zeggen een (figuurlijke) dood en een (figuurlijke) wedergeboorte van de regerende koning. Een van de Heb-Sed-rituelen was het opwekken van een bijna-doodervaring, zodat de koning naar de hogere rijken kon reizen om zijn kosmische krachten te verjongen. Als hij terugkeerde, zou hij een ‘nieuwe’ koning zijn. Dit geeft meer betekenis aan de zin:

          De koning is dood – lang leve de koning.

 

4. De mensen regeren

Het gedrag en de levenswijze van de farao werden gereguleerd door voorgeschreven regels, aangezien het zijn voornaamste functie was het verzekeren van de welvaart en het welzijn van zijn onderdanen. In de heilige boeken werden wetten vastgelegd voor de orde en de aard van zijn beroepen.

Het was hem verboden excessen te plegen. Zelfs de soort en de kwaliteit van zijn voedsel werden met precisie voorgeschreven. Zelfs als de koning over de middelen beschikte om voorgeschreven regels te trotseren, zou de stem van het volk hem bij zijn dood kunnen straffen door de schande zijn lichaam uit te sluiten van begrafenis in zijn eigen graf.

Toen het lichaam van de overleden koning opgebaard werd bij de ingang van zijn graf, werd aan het verzamelde volk gevraagd of iemand bezwaar had tegen de begrafenis van de koning omdat hij zijn plichten niet vervulde. Als het publiek door luid gemopper blijk gaf van hun afwijkende mening, werd hem de eer van de gebruikelijke openbare begrafenis en begrafenis in zijn graf ontnomen.

Het lichaam van een onvoltooide Egyptische farao, hoewel uitgesloten van de begrafenis in de necropolis, werd hem niet het recht ontzegd om ergens anders begraven te worden. Een voorbeeld hiervan is het gemeenschappelijke graf dat in 1876 werd gevonden in de onmiddellijke nabijheid van de Hatsjepsoet-herdenkingstempel (ten onrechte bekend als “Mortuarium”) op de westelijke oever van de rivier de Nijl in Luxor (Thebe). Degenen wier prestaties onbevredigend waren voor de gewone bevolking, werden op deze locatie begraven. Dergelijke afgewezen farao's omvatten de mummies van algemeen erkende en invloedrijke namen zoals Amenhotep I, Toethomosis II en III, Seti I en Ramses I en III.

Zoals later in dit boek zal worden aangetoond, stellen Egyptische teksten duidelijk dat de Egyptische koning alleen zijn plaats in de hemel kan hebben als hij:

“Er is op aarde voor de mensen niet tegen gesproken, Hij
is niet beschuldigd van zonde in de hemel vóór de neteru (goden, godinnen).”

 

5. De zegevierende koning

In oude Egyptische tempels, graven en teksten worden menselijke ondeugden afgebeeld als buitenlanders (het zieke lichaam is ziek omdat het is/werd binnengevallen door vreemde ziektekiemen). Buitenlanders worden afgeschilderd als ingetogen – armen strak/vastgebonden op de rug – om innerlijke zelfbeheersing uit te beelden.

Het meest levendige voorbeeld van zelfbeheersing is de algemene afbeelding van de farao (de volmaakte man) op de buitenmuren van oude Egyptische tempels, die buitenlandse vijanden (de vijanden [onzuiverheden] binnenin) onderwerpt/controleert. Het symboliseert de krachten van orde die de chaos beheersen en het licht dat triomfeert over de duisternis.

Dezelfde ‘oorlogsscène’ wordt herhaald in tempels door het hele land, wat de symboliek ervan aangeeft en niet noodzakelijkerwijs een weergave is van feitelijke historische gebeurtenissen.

De ‘oorlogsscènes’ symboliseren de nooit eindigende strijd tussen Goed en Kwaad. In veel gevallen bestaat er geen historische basis voor dergelijke oorlogsscènes, ook al wordt er wel een precieze datum vermeld. Dat is het geval voor de oorlogsscènes op de Tempelpyloon in Medinat Habu.

Westerse academici zijn niet in staat metafysische realiteiten te begrijpen, en ‘maken’ daarom historische gebeurtenissen uit metafysische concepten. De beroemde ‘Slag om Kadesh’ is in werkelijkheid het persoonlijke drama van de individuele koninklijke man (de koning in ieder van ons) die in zijn eentje de innerlijke krachten van chaos en duisternis bedwingt. Kades betekent heilig/heilig.

Daarom symboliseert de Slag om Kadesh de innerlijke strijd – een heilige oorlog binnen ieder individu.