De oude Egyptische/christelijke heilige families

 

De Egyptische allegorie van Isis en Osiris verklaart vrijwel alle facetten van het leven. Dit liefdesverhaal resoneert met verraad en loyaliteit, dood en wedergeboorte, vergeten en herinneren, kwaad en gerechtigheid, plicht en mededogen, de manifestatie van de krachten van de natuur, de betekenis van zusterschap en broederschap en van moederschap/vaderschap/zoonschap, en de mysteries van het lichaam, de ziel en de geest.

Het volgende is een verkorte versie van de Egyptische allegorie van Isis en Osiris, bedoeld om de Egyptische bron van het christendom te benadrukken. Dit verhaal is samengesteld uit oude Egyptische tempels, graven en papyri, daterend van 3000 jaar vóór het christendom, en gaat als volgt:

De zelfgeschapen Atum bracht de tweeling Shu en Tef-nut voort, die op hun beurt Nut (de lucht/geest) en Geb (de aarde/materie) ter wereld brachten. [Meer details over de schepping van het universum en de mens staan in een later hoofdstuk.]

De vereniging van Nut (geest) en Geb (materie) bracht vier nakomelingen voort: Osiris, Isis, Seth en Nepthys.

Net als de bijbelse Jezus symboliseert Osiris het goddelijke in een sterfelijke vorm die zowel geest (Noot) en materie (Geb).

Volgens de oude Egyptische tradities kwam Osiris naar de aarde ten behoeve van de mensheid, onder de titel van Manifest van goed en waarheid – zo ook de bijbelse Jezus.

De Egyptische allegorie luidt dat Osiris met Isis trouwde, en Seth met Nephthys. Osiris werd koning van het land (Egypte) nadat hij met Isis trouwde.

Osiris bracht beschaving en spiritualiteit naar de mensen, waardoor ze welvaart konden bereiken. Hij gaf hun een samenstel van wetten om hun gedrag te reguleren, beslechtte hun geschillen rechtvaardig en onderwees hen in de wetenschap van spirituele ontwikkeling.

Nadat hij Egypte had beschaafd, reisde hij de wereld rond om dezelfde instructies te verspreiden. Waar Osiris ook ging, hij bracht vrede en kennis voor de mensen:

Tussen de twee evangelisten (Osiris en Jezus) zijn er levendige overeenkomsten. De goddelijke zoon komt uit de hemel neer. God kwam naar de aarde om de wereld te leiden. Beiden waren gereisd om het woord te verspreiden.

Osiris bracht mensen ertoe zijn leringen niet met wapengeweld te aanvaarden, maar door het gebruik van overtuigende lezingen, spirituele hymnen en muziek. Diodorus van Sicilië schreef in Boek I [18, 4]:

Osiris hield van lachen en was dol op muziek en dans; Op dezelfde manier was de bijbelse Jezus overtuigend en werd hij gevierd als koning van de dans in een kerstlied uit de Middeleeuwen.

Toen Osiris terugkeerde van zijn missie, werd hij begroet met een koninklijk feest waarbij hij door Seth – de boze – en zijn handlangers werd misleid om in een geïmproviseerde kist te gaan liggen. De kwaadaardige groep sloot en verzegelde snel de kist en gooide deze in de Nijl. Seth werd de nieuwe farao toen de kist met het levenloze lichaam van Osris de Middellandse Zee in stroomde.

Zowel Jezus als Osiris werden verraden door dinergasten (Jezus door Judas en Osiris door Seth tijdens hun eigen privé-banketten). De bijbelse leeftijd van Jezus werd verondersteld 23 jaar oud te zijn en Osiris was 28 jaar oud – beiden waren jong.

Ondertussen was Isis, toen ze het nieuws over het lot en de verdwijning van Osiris ontving, verdrietig en beloofde nooit te zullen rusten totdat ze de Manifest van Waarheid-Osiris.

Isis zocht overal en sprak iedereen aan die ze tegenkwam, inclusief kinderen: want er werd gezegd dat kinderen de kracht van waarzeggerij hadden/hebben.

Kinderen, met de kracht van waarzeggerij, worden erkend door de bijbelse Jezus in het Nieuwe Testament.

Het verhaal gaat dat Isis op een dag tijdens haar zoektocht onderdak vroeg bij een arme vrouw.

Dit punt duidt op het belangrijkste kenmerk van de Egyptische leringen, waarin men leerde zichzelf niet als superieur aan anderen te beschouwen, maar zichzelf te rangschikken als de armste, laagste en meest nederige van de mensheid. Dit geldt voor iedereen – inclusief Isis, de koningin.

Door nederige wortels voor Jezus en zijn gezin te verzinnen, miste het christendom het punt dat het de machtigen zijn die moeten leren nederig te zijn.

Nederigheid wordt gesymboliseerd in de actie van de Christuskoning die op een ezel klimt: dat vertegenwoordigt het ego en valse trots. Dit is echt oud-Egyptische symboliek.

Het verhaal gaat verder dat de kist van Osiris door de golven naar de kustlijn van een vreemd land werd geveegd. Er ontstond een boom die eromheen groeide en het lichaam van Osiris in zijn stam omsloot. De boom werd groot, mooi en geurig. [Zie de afbeelding van de oude Egyptische tempel hieronder.] Het nieuws over deze prachtige boom bereikte de koning van dit vreemde land, die opdracht gaf de boom om te hakken en de stam naar hem toe te brengen. Hij gebruikte de koffer als pilaar in zijn huis zonder het grote geheim te kennen dat erin zat.

Dit is een verwijzing naar de Boom des Levens, en met alles wat dit inhoudt. Het is ook een verwijzing naar de Tet (Djed) pijler van Osiris.

In het christendom werd dit de kerstboom.

Isis had in haar dromen een openbaring dat het lichaam van Osiris zich in dit buitenaardse land bevond, dus reisde ze er onmiddellijk naartoe. Toen ze aankwam, kleedde ze zich als een gewone burger, raakte bevriend met de dienstmaagden van de koningin en kon in het paleis een baan krijgen als verpleegster van de babyprins.

Isis, de koningin van Egypte, bracht de Egyptische leringen in praktijk die de praktijk van nederigheid benadrukken door anderen zonder uitzondering te dienen om vereniging met haar liefde – het Goddelijke – te bereiken.

Later bekende Isis haar identiteit aan de koningin, evenals het doel van haar missie. Isis vroeg de koning vervolgens om de pilaar aan haar te geven. De koning willigde haar verzoek in, en ze sneed diep in de stam en haalde de kist eruit.

Isis keerde terug naar Egypte met de kist met het levenloze lichaam van Osiris. Ze verborg het lichaam in de moerassen van de Nijldelta. Isis gebruikte haar magische krachten [volgens Piramideteksten nummer 632, 1636, en muurschilderingen in Abydos en Philae] om zichzelf in een duif te veranderen. Ze putte de essentie van Osiris uit hem en verwekte een kind: Horus. Met andere woorden: Isis werd bevrucht door de heilige geest van Osiris. [Zie de afbeelding van de oude Egyptische tempel hieronder.]

>Deze actie symboliseert reïncarnatie en spirituele wedergeboorte – een sleutel tot het begrijpen van het Egyptische geloof in een leven na de dood.

Hierboven is een afbeelding van een oude Egyptische tempel te zien, waarop links Isis te zien is, terwijl haar magische essentie, belichaamd in de vliegende duif, de essentie van Osiris aantrekt om te worden geïmpregneerd. Aan de linkerkant symboliseert een netert (godin) met een kikkerkop, Heqet, de kracht van vruchtbaarheid, die conceptie en voortplanting vertegenwoordigt.

>Isis' conceptie van Horus door geen enkele levende man is de oudste gedocumenteerde versie van een onbevlekte ontvangenis. De bovennatuurlijke conceptie en de maagdelijke geboorte van Horus vonden hun weg naar het christendom.

De rol van Isis in het Egyptische modelverhaal en het verhaal van de Maagd Maria komen opvallend overeen: want beiden konden zwanger worden zonder mannelijke bevruchting, en als zodanig werd Isis vereerd als de Maagdelijke moeder.

– Meer over het Oud-Egyptische concept van heilige (maagdelijke) conceptie/geboorte vindt u eerder in dit boek.

– Meer over het ideaal van maagdelijkheid in de oud-Egyptische cultuur kun je eerder in dit boek vinden.

Toen Seth hoorde over het nieuwe kind (Horus), ging Seth de pasgeborene vermoorden. Toen hij hoorde dat Seth zou komen, Isis kreeg te horen dat hij hem naar een afgelegen plek in de moerassen van de Nijldelta moest brengen [volgens de afbeelding van de oude Egyptische tempel hieronder].

Dit is de bron van het verhaal waarin Herodes, toen hij hoorde over de geboorte van de bijbelse Jezus, erop uit was alle pasgeboren mannetjes te vernietigen. In het Nieuwe Testament zegt de engel van de Heer tegen Jozef: “Sta op, neem het jonge kind en zijn moeder mee en vlucht naar Egypte.”

Net als Isis wordt de Maagd Maria gevierd als de ‘Koningin van de Moerassen’.

Op 25 december werd een oud-Egyptisch festival gehouden ter ere van de geboorte van Horus en het lijkt op het christelijke kerstfeest. Het feest werd uitgeroepen De dag van het kind in zijn wieg, en werd gehouden aan het hof en de kapel van de Dendera-tempel. [Meer informatie in een later hoofdstuk.]

Het verhaal gaat verder dat op een nacht (terwijl Isis ondergedoken Horus baarde), toen de maan vol was, de kwaadaardige Seth en zijn handlangers de kist met het dode lichaam van Osiris vonden en hem in 14 stukken sneden (het getal 14 symboliseert het aantal dagen dat nodig is om een volle maan te vormen). Osiris vertegenwoordigt het maanprincipe in het universum en staat bekend als Osiris de maan.

Toen Isis hoorde hoe Seth en zijn handlangers Osiris in verschillende stukken sneden en deze door het land verspreidden, was het haar taak om dichtbij en ver weg te zoeken, de gebroken stukken te verzamelen en weer in elkaar te zetten.

1. Om te binden of samen te binden is de betekenis van het “Latijnse” woord religie, wat de wortel is van het woord 'religie'.

2. Door het verhaal van Isis en Osiris te herinneren en te herinneren, bewaren we in ons hart een verhaal dat, in de woorden van Joseph Campbell, uitdrukking geeft aan: “de immanentie van goddelijkheid in de fenomenale vormen van het universum.”

Zodra Horus volwassen was geworden, daagde hij Seth uit voor het recht op de troon in wat de ‘Grote Ruzie/strijd in de wildernis’ werd genoemd.

Isis verzamelde, met de hulp van anderen, alle stukken… allemaal behalve de fallus (indicatief voor fysieke voortplanting), die door een vis in de Nijl was opgeslokt. Vervolgens herenigde ze het uiteengereten lichaam van Osiris en wikkelde het, met de hulp van anderen, in linnen verband en mummificeerde het.

Thoth, Isis en Horus voerden de uitvoering uit Ceremonie van het openen van de mond op de mummie, en Osiris werd weer tot leven gewekt als de Rechter en Koning van de Doden (het verleden), terwijl Horus zijn plaats zou innemen als koning van de levenden (het heden). Seth bleef de Heer van de wildernis.

Dit vertegenwoordigt de eeuwigdurende cyclus van de geestelijke macht op aarde: De koning is dood: (Osiris); Lang leve de koning (Horus).

Als de Volmaakte Herder wordt Osiris gewoonlijk afgebeeld in een gemummificeerd, bebaard menselijk lichaam, met de herdersstaf (die de herder van de mensheid is) en de dorsvlegel (symboliseert het vermogen om het kaf van het koren te scheiden).

Het herdersmotief komt voor in de 23e Psalm; “uw staf en uw staf, zij troosten mij”.

In veel opzichten is het verslag van de opstanding van Jezus vergelijkbaar met dat van Osiris. Er wordt gezegd dat hij, net als Osiris, uit de dood is opgestaan. De oude Egyptenaren geloofden, net als de vroege christenen (Hebreeën 4:14), dat “de mens kan niet gered worden'door een verre Almachtige, maar alleen door iemand die de ervaring van menselijk lijden en dood heeft gedeeld.

– Zowel Osiris als Jezus leden en stierven.

– Zowel Osiris als Jezus werden kort na hun dood opgewekt. Ze namen hun aardse vorm weer aan en bevestigden op demonstratieve wijze juist gedrag en de buitenaardse beloningen ervan, waarna ze naar de hemel terugkeerden, nadat ze “de wereld hadden gered”.

– Beiden werden de redder tot wie mannen en vrouwen zich wendden voor de zekerheid van onsterfelijkheid.

Het middeleeuwse Passiespel over de dood en wederopstanding van Jezus loopt nauw samen met de dood en wederopstanding van de Egyptische koning als Osiris.

Tenslotte het bijbelse verhaal over de opstanding uit de dood van El-Asar of Lazarus heeft de Oud-Egyptische naam/het concept van Osiris gehandhaafd, wiens naam in de Oud-Egyptische taal was ‘Asar‘. Het wonder dat in het evangelie van Johannes wordt beschreven, was nooit een historische gebeurtenis. In plaats daarvan was het een terugkerend, diep archetypisch en wijdverbreid gebruikt symbool van Gods macht om de doden weer tot leven te wekken.