“Arabisch”: de gestolen Egyptische taal
De opkomst en het onverwachte, overweldigende succes van de islamitische krachten in de 7e eeuw na Christus leidden tot de noodzaak om de Koran te schrijven. De moslim-Arabieren haastten zich, na de plotselinge opkomst en het succes van hun strijdkrachten, om de Koran te laten drukken. Ze gebruikten de bestaande oud-Egyptische cursieve stijl die veel werd gebruikt in Noord-Arabië, en probeerden er een onafhankelijke taal van te maken.
De (Koranische) Arabische taal probeerde er anders uit te zien dan de Oud-Egyptische bron door de volgorde van het ABGD-alfabet te herschikken naar a, b, t, th, enz., wat voor meer problemen zorgde. Andere Semitische talen, zoals het Hebreeuws, behielden dezelfde volgorde van het ABGD-alfabet.
Het was en is een zielige poging om een nieuwe ‘religie’ een identiteit te geven door ze een ‘nieuwe’ taal te geven. Met uitzondering van een paar wijzigingen in de lettervormen en het toevoegen van veel punten, blijft het in ALLE opzichten de Oud-Egyptische taal. Meer analyses van lettervormen in het oude Egypte in vergelijking met de huidige lettervormen zijn te vinden in de hoofdstukken 12 en 23 van dit boek. Dit verdraaide Arabische schrift overleefde en blijft alleen bestaan omdat het de enige toegestane taal is voor de Koran en gebeden voor de moslims. Het lot van ‘Arabisch’ is verbonden met het lot van de islam.
Ondanks dergelijke pogingen stelt de Britse egyptoloog Alan Gardiner in zijn boek Egyptische grammatica, pagina 3, verklaarde:
“Er kan inderdaad worden bewezen dat het hele vocale systeem van het Oud-Egyptisch een stadium heeft bereikt dat lijkt op dat van het Hebreeuws of het moderne Arabisch“
Wat andere pijlers van een taal betreft, zoals grammatica, syntaxis, enz., deze blijft precies hetzelfde als de Oud-Egyptische taal.
De Britse egyptoloog Alan Gardiner, in zijn boek Egyptische grammatica, pagina 2, verklaarde:
“De Egyptische taal is niet alleen gerelateerd aan de Semitische talen (Hebreeuws, Arabisch, Aramees, Babylonisch, enz.), maar ook naar de Oost-Afrikaanse talen (Galla, Somalisch, enz.) en de Berber-idiomen van Noord-Afrika. De relatie met laatstgenoemde groepen, samen bekend als de Hamitische familie, is een zeer netelig onderwerp, maar de relatie met de Semitische talen kan redelijk nauwkeurig worden gedefinieerd. In algemene structuur de gelijkenis is zeer groot; Het Egyptisch deelt de belangrijkste eigenaardigheid van het Semitisch in die zin dat de woordstammen ervan bestaan uit combinaties van medeklinkers, in de regel drie in getal, die theoretisch op zijn minst onveranderlijk zijn. Grammaticale verbuigingen en kleine betekenisvariaties worden voornamelijk bewerkstelligd door de veranderingen op de interne klinkers te laten klinken, hoewel ook aangebrachte uitgangen voor hetzelfde doel worden gebruikt..
De “Arabische taal” komt precies overeen met alle taalkundige kenmerken van de veel oudere Oud-Egyptische taal, die gedetailleerd werd beschreven in hoofdstuk 15 van dit boek. Deze omvatten (maar zijn niet beperkt tot) oud-Egyptisch prototypisch onderling verbonden lexicon, grammatica en syntaxis, zoals de betekenis van werkwoorden, werkwoordwortels, werkwoordstammen, werkwoordklassen en -structuren, het vervoegingsschema voor werkwoorden en Egyptische prototypische etymologie/lexicons. en woordvorming/afleidingen van een drieletterige wortel (wat een bepaald algemeen concept betekent) in talrijke patronen door het gebruik van tussenliggende klinkers en voorvoegsels, tussenvoegsels en achtervoegsels, enz.; naast typen en structuren van lettergrepen, evenals syntaxis/woordvolgorde en zinstypen.
En net als de Oud-Egyptische geschriften gebruikt het zogenaamde ‘Arabisch’ twee primaire scripts met verschillende kalligrafische variaties die nog steeds op grote schaal voor verschillende doeleinden worden gebruikt:
1. Gemakkelijk te lezen—genaamd “Bassri” is leesbaar en duidelijk—en daarom betekent “Bassri” “visie/gezichtsvermogen”, met afgeronde vormen. Deze stijl heeft niets te maken met een bepaalde stad/geografische locatie.
2. Gemakkelijk te schrijven—genaamd “Kufii”, wat “hand” betekent, wat ook niets te maken heeft met een bepaalde stad/geografische locatie. Het is geschreven met hoekige vormen.
Er bestaat in de islam geen religieus onderscheid voor het gebruik van uncialen om religieuze zaken te schrijven. Er werden echter enkele vroege geschriften in de unciaalstijl geschreven.
En het mag geen verrassing zijn dat alle academici het erover eens zijn dat de oudste exemplaren van de twee stijlen [Bassri en Kufi] in het “nieuwe Arabisch” twee Egyptische paspoorten uit het jaar 700 CE zijn en een privébrief, eveneens geschreven in Egypte, gedateerd in het jaar 670 CE.
Zeggen dat Egyptenaren ‘Arabisch’ spreken en schrijven is totaal onjuist en onlogisch. Het is andersom—de “Arabieren” hebben het EGYPTISCH al lang geleden “geadopteerd” en blijven het spreken en schrijven.
[Een uittreksel uit Oud-Egyptische universele schrijfmodi door Moustafa Gadalla]
https://egyptianwisdomcenter.org/product/ancient-egyptian-universal-writing-modes/
https://egyptianwisdomcenter.org/product/ancient-egyptian-universal-writing-modes/