De ritmische timing

 

Het emotionele effect van muziek hangt grotendeels af van het type ritme dat er wordt gebruikt. Ritme betekent flow: een beweging die in intensiteit toeneemt en afneemt. De ritmestroom neemt in de muziek vele vormen aan. Een groot deel van de kleur en persoonlijkheid van muziek komt voort uit het ritme. Dit kan het contrast zijn van sterke en zwakke impulsen, lange en korte notenwaarden, lage en hoge toonhoogte, langzaam of snel, gelijkmatig of onregelmatig, met frequente of onregelmatige accenten. Combinaties van deze elementen geven ritme zijn karakter.

Naast muzikale uitvoering is ritmische timing ook van toepassing op: muziek/woorden/zinnen zijn afhankelijk van sensatie en geheugen; want we moeten niet alleen geluiden voelen op het moment dat ze op het instrument slaan, maar we moeten ook de geluiden onthouden die eerder zijn aangeslagen, zodat we ze met elkaar kunnen vergelijken. Het tijdselement dat opeenvolgende tonen scheidt, is de organiserende factor bij het horen, voelen en begrijpen van de bedoeling van muziek of gesproken woorden/zinnen.

Het ritme van de mens houdt grotendeels verband met de hartslag. Ritme heeft invloed op het hart en wordt daar ook aan gemeten. We hebben een klok in ons ingebouwd – de hartslag – waarvan de normale snelheid ongeveer 72 slagen per minuut is. [Zie ook de relatie tussen het getal 72 en buk-nunu eerder in de tekst.] Het is aan de hand van deze maatstaf dat we snelle of langzame gebeurtenissen beoordelen – hun tempo. Wanneer het muzikale tempo afwijkt van de hartslag (sneller of langzamer), veroorzaakt dit onnatuurlijke opwinding.

Langzamere muziek = stilte, zachtheid, verdriet
Hoger tempo = geluk, vreugde, vitaliteit

De getallen 2 en 3 zijn de getallen van Isis en Osiris, de toezichthouders van het hele universum, zoals eerder aangetoond. Als zodanig is vrijwel alle ritmische organisatie gebaseerd op een van de twee algemene schema's: het binaire – sterke, afgewisseld met een zwakke maat, of ternaire – sterke, gevolgd door twee zwakke tellen. Het ene of het andere type ligt ten grondslag aan het ritmische raamwerk van elke compositie. Het onderliggende binaire of ternaire ritme staat bekend als het fundamentele ritme. Onderverdelingen van deze beats die binnen het algemene raamwerk verschijnen, worden het subsidiaire ritme genoemd.

De getallen 2 en 3 houden verband met het natuurlijke ademhalingsritme en worden daarom weerspiegeld in de binaire en ternaire methode van tijdmeting bij muzikale uitvoeringen. Wanneer een persoon rustig slaapt, is de tijd tussen uitademen en inademen twee keer zo lang als die tussen inademen en uitademen. Het is het idee achter alle muzikale vormen. Het in- en uitstappen en de afwisseling van spanning en ontspanning beheersen alle verdere manifestaties.

Het kloppen van de maat in muziek is heel belangrijk, want als een muzikant (geen percussionist) buiten de maat valt, klinkt de muziek weg en heeft het oor de neiging te stoppen met luisteren en af te dwalen. Beat is de constante pulsatie. Het fungeert als een liniaal waarmee we de duur van een noot en de tijd tussen noten kunnen meten. Tijdwinst kan op een van de volgende manieren worden bereikt:

1. Muzikanten leren de maat bijhouden met behulp van onomatopee lettergrepen – in stilte. De overeenkomst tussen lettergrepen en muzieknoten maakt deze methode van tijdmeting heel natuurlijk.

Zingen op/met muziek volgt hetzelfde patroon en kan op twee manieren worden bereikt: 1) door bepaalde lettergrepen te gebruiken voor de duur van de noot, en/of voor de tijd tussen de noten; 2) of een even of afwisselende herhaling van getallen, door voor zichzelf te tellen.

Meestal worden lettergrepen van twee formaten gebruikt: kort en lang – dat wil zeggen een lange/langere klinker, in een verhouding van 2:1. Deze twee basiselementen worden in talloze variaties voor variabele maten gebruikt: de reeks tellen en rusten in elk tijdsegment.

2. Het slaan van de voeten wordt afgebeeld in oude Egyptische muziekscènes [uiterst rechts hieronder weergegeven] als een methode om de tijd bij te houden.

3. In veel muzikale voorstellingen in oud-Egyptische gebouwen worden muzikanten begeleid door een persoon die klapt of klepels gebruikt om de muzikanten op tijd te houden.

 4. De Egyptenaren gebruikten/gebruiken de drumpatronen van kleine handtrommels, de bekertrommel (tabla/darabukka), de frametrommel (Riqq of teer), of het paar pauken (naqqarbij) om de tijd te regelen.

5. Klassieke Egyptische praktijken hadden twee soorten beats die in combinatie werkten: stil en hoorbaar.

• Stille gebaren werden in het oude Egypte op verschillende manieren gebruikt door signalen te geven, zoals: het optillen van de onderarm, het naar boven of naar beneden draaien van de handpalm, en het strekken of dubbelen van de vingers; één hand gedeeltelijk uitgestrekt waarbij duim en wijsvinger een cirkel vormen en de andere vingers stijf vastgehouden, terwijl de andere hand in een ontspannen positie op het oor of op de knie wordt geplaatst, met de handpalm naar boven of naar beneden. De duim kan omhoog zijn of gebogen tegen de wijsvinger.

Bij het uitvoeren van deze bewegingen wisselden de handen van lid tot lid met de rechterhand; de linkerhand; en beide handen.

Ook de vingers wisselden elkaar af. In dubbele tijd werden de vier delen van een periode aangegeven door eerst met de pink te wijzen en achtereenvolgens de ringvinger, de middelvinger en de wijsvinger toe te voegen.