[anuvaad lambit hai]
[Devanaagaree mein upalabdh hai: मिस्री-ज्ञान-केंद्र.भारत]

Mozes en Achnaton

 

1. Monotheïsme en monomanie

De oude Egyptenaren geloofden in Eén God die zelf voortgebracht, zelfbestaand, onsterfelijk, onzichtbaar, eeuwig, alwetend, almachtig, enz. was. Deze Ene God werd vertegenwoordigd door de functies en eigenschappen van “Zijn” domein. Deze attributen werden de neter (uitgesproken net-er-u, mannelijk enkelvoud: neter; vrouwelijk enkelvoud: netert). Met andere woorden, de ALL (neter) zijn de Ene.

Als we vragen: “Wie is God?”, vragen we eigenlijk: “Wat is God?”. Een enkele naam of zelfstandig naamwoord zegt ons niets. Men kan “God” alleen definiëren door de veelheid van “Zijn” attributen/kwaliteiten/krachten/acties. ‘God’ kennen betekent de talrijke kwaliteiten van ‘God’ kennen. Dit is verre van een primitieve, polytheïstische vorm, maar de hoogste uitdrukking van monotheïstische mystiek.

The Ancient Egyptians utilized pictorial symbols to represent the divine attributes and actions. As the saying goes, “a picture is worth a thousand words.” As a result, the figures of Isis, Osiris,Horus, Mut, etc., became the symbols of such attributes/functions/forces/energies, and were never intended to be looked upon as real personages.

In de Egyptische symboliek wordt de precieze rol van de neter (goden/godinnen) wordt op vele manieren geopenbaard: door kleding, hoofdtooi, kroon, veer, dier, plant, kleur, positie, grootte, gebaar, heilig voorwerp (bijv. dorsvlegel, scepter, staf, ankh), enz. Een gekozen symbool vertegenwoordigt die functie of dat principe op alle niveaus tegelijk – van de eenvoudigste, meest voor de hand liggende fysieke manifestatie van die functie tot de meest abstracte en metafysische. Deze symbolische taal vertegenwoordigt een schat aan fysieke, fysiologische, psychologische en spirituele gegevens in de gepresenteerde symbolen.

Degenen die geen begrip hebben van de Egyptische monotheïstische mystiek spreken Achnaton al snel uit als ' de eerste monotheïst. Achnaton verheerlijkte één Egyptische neter (god), namelijk Bij op– de schijf van de zon – boven en boven alle andere neteru (goden/godinnen).

Op dezelfde manier verklaarde de God van Mozes:

… tegen alle goden van Egypte zal ik het oordeel voltrekken; Ik ben de Heer. [Exodus, 12:12]

Het bewijs wijst erop dat Achnaton de historische figuur is van de persoon die in het Oude Testament wordt geïdentificeerd als Mozes. Dit bewijsmateriaal wordt hieronder beschreven.

 

2. Monotheïst of monotypisch

In Egypte vertegenwoordigde de koning altijd het goddelijke in de mens. Achnaton dacht dat hij het was, Achnaton de man, die goddelijk was. Alleen het Goddelijke is zowel mannelijk als vrouwelijk, en de zogenaamde ‘Amarna-kunst’ beeldt Achnaton af als zowel mannelijk als vrouwelijk. Er zijn portretten die Achnaton met vrouwelijke borsten weergeven, maar andere portretten bevatten dit kenmerk niet. Het meest meeslepende portret is te vinden in de Achnaton-zaal van het Egyptisch Museum in Caïro; een van de naakte kolossen toont de koning als onmiskenbaar androgyn. In deze verbazingwekkende kunst is een doordringende, opzettelijke seksuele symboliek verwerkt die hem afbeeldt als zowel man als vrouw. Zijn standbeeld toont een unisex-mens die de Volmaakte – die noch mannelijk noch vrouwelijk is – vertegenwoordigt als niemand minder dan God.

 

3. Freud en Mozes

Sigmund Freud, de joodse vader van de psychoanalyse, was intens geïnteresseerd in de joodse geschiedenis. Later schreef hij een boek genaamd Mozes en monotheïsme. Sigmund Freud betoogde dat Mozes een Egyptenaar was, een volgeling van Achnaton, die later de Joden uit Egypte leidde.

Ook al vertelt de Bijbel (in Exodus 2:10) dat Mozes' Egyptische geadopteerde moeder hem belde Mozes omdat, zei ze, Ik heb hem uit het water getrokken, toonde Freud aan dat Moshe een andere betekenis had. Sterker nog, de naam Moshui is de Hebreeuwse naam die betekent iemand die is uitgetrokken. Freud concludeerde toen dat de naam van de Joodse leider niet van Hebreeuwse oorsprong was, maar eerder van Egyptische oorsprong.

Mos maakt deel uit van vele samengestelde Oud-Egyptische namen zoals Ptah-mos En Tuth-mos. We vinden ook enkele voorbeelden van het woord mos op zichzelf gebruikt als persoonlijk voornaamwoord en wat betekent rechtmatige persoon. Een dergelijke praktijk was gebruikelijk tijdens de 18e dynastie.

Vele generaties later, en in een ander land, probeerde een bijbelredacteur, die misschien geen enkele kennis had van de oorspronkelijke naam van Mozes, een Hebreeuwse uitleg van de naam. Het is ook mogelijk dat de bijbelredacteur elk mogelijk verband tussen Mozes en zijn positie als farao van Egypte probeerde weg te nemen.

De bevindingen van Sigmund Freud (dat Mozes geen Hebreeër was, maar een Egyptenaar) brachten sommigen van streek en anderen verontwaardigd. Maar naarmate de decennia verstreken, is Freuds concept in het bewustzijn van het westerse denken verzonken, en aan het begin van het nieuwe millennium (van onze gewone tijdrekening) lijkt het niet langer schandalig.

Vervolgens zullen we duidelijke parallellen trekken tussen de historische oude Egyptische farao Achnaton en de bijbelse verslagen van Mozes.

 

4. Aton-aanbidding

Het waren er heel veel neter (goden, godinnen) in Egypte. Bij op behoorde tot deze veelheid aan goden, en was geen nieuw idee, maar werd geïntroduceerd door Achnaton. Archeologisch bewijs van Bij op wordt gevonden in oude Egyptische teksten die dateren uit de tijd van de 12e dynastie, 600 jaar voordat Achnaton werd geboren.

Het beeld van Bij op wordt gepresenteerd als een zonneschijf waarvan de stralen eindigen in menselijke handen.

Achnaton verheven Bij op boven en boven de andere aspecten/krachten/neter van de Ene Allerhoogste God.

Adonaï in het Hebreeuws betekent mijn Heer. De laatste twee brieven 'ai' van het woord is een Hebreeuws voornaamwoord en betekent 'Mijn' of 'de mijne' en betekent bezit. 'Adon', betekenis Heer, werd door Sigmund Freud terecht opgemerkt als het Hebreeuwse woord voor het Egyptische Aton/Aton. Zoals de Egyptenaar 'T' wordt 'D'in de Hebreeuwse taal, Adon is het Hebreeuwse equivalent van het Egyptische Bij op. Dus, Adon En Aton/Aton zijn één en dezelfde.

• • •

De oude Egyptenaren hadden talloze hymnes voor al hun goden, inclusief Bij op. Eén van deze hymnes voor Bij op– vaak toegeschreven aan Achnaton – is een spiegelbeeld van Psalm 104. Hier zijn beide versies om te vergelijken:

Hymne aan de Aton

Het vee is tevreden in hun weiland, de bomen en planten zijn groen, de vogels vliegen uit hun nesten. Hun vleugels worden geheven ter ere van je ziel. De geiten springen op hun voeten. Alle vliegende en fladderende dingen leven als je voor ze schijnt. Op dezelfde manier racen de boten de rivier op en neer, en elke weg is open, omdat jij bent verschenen. De vissen in de rivier springen voor je gezicht. Je stralen gaan naar de diepte van de zee.

Psalm 104

Hij laat het gras groeien voor het vee, en het kruid voor de dienst van de mens, zodat hij voedsel uit de aarde kan voortbrengen: en wijn die het hart van de mens verblijdt, en olie om zijn gezicht te laten stralen, en brood dat versterkt het hart van de mens. De bomen van de Heer zijn vol sap: de ceders van de Libanon die Hij heeft geplant: waar de vogels hun nesten maken: wat de ooievaar betreft, de dennenbomen zijn haar huis. De hoge heuvels zijn een toevluchtsoord voor de wilde geiten; en de rotsen voor de konijnen…. Zo is deze grote en brede zee, waarin ontelbare dingen kruipen, zowel grote als kleine dieren. Daar gaan de schepen.

De gelijkenis van volgorde en van beelden in beide composities is te opvallend om van toeval te kunnen spreken. Als zodanig geloven velen dat de eerdere Egyptische hymne bekend moet zijn geweest bij de latere Hebreeuwse schrijver.

• • •

Achnaton koos de Heliopolitaanse zonnevorm van de Egyptische tempel om te gebruiken als plaats voor de aanbidding van de Bij op.

Op dezelfde manier was Mozes de eerste persoon die een tempel in de Israëlitische aanbidding introduceerde toen hij de tabernakel in de Sinaï creëerde.

• • •

Achnaton zette de Egyptische praktijk van een heilige boot voort, die gewoonlijk in de tempel werd bewaard.

Mozes adopteerde ook de ark, waar de Pentateuch-rollen werden bewaard (Exodus, 25:10). De ark wordt gerespecteerd als het op een na heiligste deel van de Joodse tempel, na de Pentateuch zelf.

• • •

Achnaton zette het Egyptische priesterschapssysteem en de bijbehorende rituelen voort.

Vóór de tijd van Mozes bestond er geen Israëlitisch priesterschap. Rituelen en aanbidding van het pas opgerichte Hebreeuwse priesterschap waren vergelijkbaar met die in de tijd van Achnaton. Mozes verdeelde het priesterschap in twee hoofdniveaus: de hogepriesters en de gewone priesters. Er werden instructies aan hen gegeven over hun specifieke kleding, reiniging, zalving en hoe ze het beste de plichten van hun ambt konden vervullen.

• • •

Aan de overkant van de Nijl, van Tell-el Amarna, ligt de stad Mal-lawi (Mal-Levi), wat letterlijk betekent De stad van de Levieten. De Levieten bekleedden priesterlijke posities bij Achnaton in Amarna. Op dezelfde manier bekleedden de Levieten volgens de Bijbel priesterlijke posities bij Mozes.

De twee hoogste priesterlijke functionarissen van Achnaton waren:

1. Meryre II, die de hogepriester was van de Bij op bij de Amarna-tempel.

2. Panehesy, die hoofddienaar was van de Bij op in de tempel van Achnaton in Amarna.

Op dezelfde manier waren de twee hoogste priesterlijke functionarissen van Mozes:

1. Merari, die in Genesis 46:11 wordt beschreven als een van de zonen van Levi. Het Egyptische equivalent van Merari is Meryre.

2. Pinehas, die de zoon was van Eleazar en kleinzoon van Aäron volgens Exodus 6:25. Zijn naam in de Talmoed is Pinha's. Het Egyptische equivalent van zijn naam is Panehesy.

Het is daarom duidelijk dat we te maken hebben met dezelfde hoge functionarissen die Achnaton in Amarna dienden en hem daarna naar de Sinaï vergezelden: nog een bevestiging dat Mozes en Achnaton één en dezelfde zijn.

 

5. De heerser

Achnatons 18-jarige regering was grotendeels een co-regentschap. Hij regeerde de eerste twaalf jaar samen met zijn vader, Amenhotep III. Het was zeer waarschijnlijk dat de laatste jaren van zijn regering een co-regentschap was met zijn broer Semenkhkare. Zowel zijn deelname als zijn regelrechte heerschappij over Egypte kunnen in vier fasen worden verdeeld:

1. Vroege co-regentschapsregel

Toen de gezondheid van Amenhotep III begon te verslechteren, nam de macht van Achnatons moeder Tiye dienovereenkomstig toe. Om de troonopvolging van haar zoon veilig te stellen, regelde ze dat hij zou trouwen met zijn halfzus Nefertiti, de dochter van Amenhotep III bij Sitamun, de wettige erfgename. Het is Nefertiti die in de Bijbel wordt herkend als Miriam, Mozes' zus– wat een veel voorkomende fout is bij het vertalen tussen een vrouw en een zus. [Zie het einde van hoofdstuk 1 van dit boek voor de uitleg.]

Om het legitieme proces van machtsoverdracht tussen opeenvolgende farao's te omzeilen, spoorde Tiye haar echtgenoot, Amenhotep III, aan om Amenhotep IV (Echnaton) tot zijn mederegent te benoemen. Zo ontweek Achnaton de kroningsrituelen die alleen door priesters kunnen worden uitgevoerd.

Achnaton werd mederegent in of rond het jaar 28 van Amenhotep III. Omstreeks het jaar 33 verplaatste hij zijn woonplaats naar Tell el-Amarna, 320 kilometer ten noorden van Luxor (Thebe). Zijn regering kende twee groepen gedateerde inscripties. Eén had betrekking op de residentie in Luxor (Thebe), die begon in het jaar 28 van Amenhotep III. De andere had betrekking op de residentie Amarna. Een correspondentie in datum, jaar na jaar, tussen de twee groepen inscripties kan gemakkelijk worden vastgesteld. Jaar 28 van Amenhotep III is bijvoorbeeld gelijk aan jaar 1 van Amenhotep IV. Jaar 33 van Amenhotep III is gelijk aan jaar 6 van Amenhotep IV, enz. Amenhotep III stierf in zijn jaar 38, het jaar 12 van Achnaton.

In zijn vijfde jaar als co-regentschap veranderde Amenhotep IV zijn naam in Achnaton ter ere van de Bij op.

Vanwege het vijandige klimaat dat Achnaton creëerde, verliet hij Luxor (Thebe) met Amenhotep III en ging in Tell el-Amarna wonen (330 kilometer ten noorden van Luxor). Achnaton noemde zijn nieuwe woonplaats Achetaton, betekenis de stad aan de horizon van de Aton. Dit gebied wordt ook wel Amarna/Tell el-Amarna genoemd. De naam is echter afgeleid van de naam in de tweede cartouche van Achnatons god; namelijk. Ik-rn.

Amram, of Imran, was de naam die in de Bijbel aan de vader van Mozes werd gegeven, en het is precies dezelfde naam die Achnaton aan zijn vader gaf. vader, de Aton.

Nog een bevestiging dat Mozes en Achnaton één en dezelfde zijn.

Het co-regentschap eindigde toen zijn vader stierf in het jaar 12 van Achnaton.

2. Enige heerser

Achnaton werd de enige heerser nadat Amenhotep III stierf in jaar 12 van Achnaton. Hij faalde in zijn plichten als oud-Egyptische farao, door voortdurend de noodzakelijke rituelen uit te voeren voor de juiste relatie en communicatie met de neteru (de machten van het universum) om het welzijn van de staat te handhaven en de vruchtbaarheid van de aarde te verzekeren, zodat het kan levensonderhoud voortbrengen. Het was nooit de bedoeling dat de oude Egyptische farao een heerser of leider van een leger zou zijn. Gedurende zijn regeringsperiode vertrouwde Achnaton echter volledig op de steun van het leger voor bescherming.

3. Late co-regentschapsregel

Nu de tempels inactief waren, nam de druk op Achnaton toe, die zijn belangrijkste functie als hoge officiële priester van alle tempels en heiligdommen negeerde. Als laatste redmiddel (of als truc) werd Achnaton in zijn jaar 15 gedwongen zijn broer Semenkhkare aan te stellen als zijn mederegent in Luxor. Deze actie vertraagde alleen maar de onvermijdelijke uitkomst.

Semenkhkare verliet Amarna en ging naar Luxor (Thebe), waar hij de vijandige acties van Achnaton ongedaan maakte en een verzoeningsproces met de priesters daar begon.

In zijn jaar 17 verdween Achnaton plotseling. Op of rond dezelfde tijd stierf Semenkhkare plotseling. Het co-regentschap van Achnaton en Semenkhkare werd opgevolgd door de jonge prins Twt-Ankh-Amen.

In zijn jaar 17 is Achnaton mogelijk door zijn oom Aye gewaarschuwd voor een bedreiging voor zijn leven. Hij trad af en vluchtte met zijn volgelingen naar de Sinaï. Het plotselinge vertrek blijkt duidelijk uit het ontbreken van begrafenissen, of zelfs van sarcofagen, in een van de edelen of koninklijke graven van Achetaton.

Hoewel de Sinaï vanaf de begindagen van de Egyptische geschiedenis deel uitmaakte van Egypte, was er daar geen gevestigde bestuursautoriteit vanwege de schaarse en nomadische bevolking.

De plotselinge verdwijning van Achnaton wordt weerspiegeld in het bijbelverhaal van Mozes toen hij naar de Sinaï vluchtte, nadat hij een Egyptenaar had gedood. Het verslag van hoe Mozes een Egyptenaar doodde, is mogelijk vermeld in de Amarna-tabletten. Onder deze tabletten bevindt zich een brief, gestuurd door AbdKhiba, koning van Jeruzalem, naar Achnaton, waarin AbdKhiba Achnaton ervan beschuldigt dat hij enkele Hebreeën die twee Egyptische functionarissen hebben gedood niet heeft gestraft:

… de Khabiru (Hebreeën) veroveren de steden van de koning … Turbazu is gedood in de poort van Zilu (Zarw), maar de koning houdt zich in … Yaptih-Hadad is gedood in de poort van Zilu, maar de koning houdt terug.

Was de genadeslag voor Achnatons regering gelegen in het feit dat de Hebreeën wegkwamen met twee moorden?

4. King Without Power—“Co-regency” With Twt-Ankh-Aton

Hoewel Achnaton afstand deed van de troon en van het toneel vluchtte, werd hij nog steeds als de legitieme heerser beschouwd. Zolang hij leefde werd de farao beschouwd als de legitieme farao.

Achnaton wilde zijn krachten niet loslaten en als gevolg daarvan maakte hij (via co-regentschap) zijn 10-jarige zoon Twt-Ankh-Aton tot officiële farao. Omdat hij minderjarig was, kon Achnaton, zijn vader, nog vier jaar de touwtjes in handen hebben, en gedurende deze tijd heette de jonge koning nog steeds Twt-Ankh.Bij op.

Dit “co-regentschap” eindigde vier jaar later, in het 21e jaar van Achnaton, toen Aye (de oom van Achnaton) de feitelijke voogd van de jonge koning werd. Vervolgens verliet de jonge koning de Bij op (althans officieel) door zijn naam te veranderen van Twt-Ankh-Bij op naar Twt-Ankh-Amen.

Op dit moment is de exclusiviteit van Bij op toen de “enige/eerste god/neter” eindigde en Achnaton, die nog in de Sinaï leefde, geen koning meer was.

 

6. De ballingschap

Er is nooit bewijs gevonden met betrekking tot de datum van Achnatons dood. De stad van Achnaton, inclusief zijn graf, werd grotendeels verwoest. Archeologen waren echter in staat om uit vele kleine fragmenten de sarcofaag van Achnaton te reconstrueren, de buitenste van een reeks doodskisten die zijn mummie zouden beschermen. De aanwezigheid van de binnenkisten zou duiden op begrafenis. Deze afwezigheid duidt op iets anders. Er zijn nooit fragmenten van de binnenkisten gevonden. Bovendien zijn de daadwerkelijke canopische potten die de ingewanden van de overledene zouden hebben bevat, nooit gevonden. De afwezigheid van deze kruiken, of hun fragmenten, in het graf van Achnaton is een sterker bewijs dat hij daar nooit begraven is.

Volgens de Talmoed vluchtte Mozes, toen hij 18 was, uit Egypte nadat hij een Egyptenaar had vermoord. Vervolgens werd hij soldaat en vocht aan de zijde van de koning van Ethiopië. Nadat de koning had gewonnen, werd Mozes erg populair. Als gevolg hiervan werd Mozes, toen de koning stierf, aangesteld als hun nieuwe koning.

De Talmoed vertelt ons dat (net als Achnaton) de legitimiteit van Mozes als koning de samenleving in beroering bracht. Als gevolg hiervan zegt het Talmoedverslag dat Mozes, hoewel hij van hem hield en hem verlangde, vrijwillig ontslag nam en hun land verliet. Het volk van Ethiopië verleende hem grote eer.

Er zijn veel overeenkomsten tussen het Talmoed-verhaal van Mozes en het Achnaton-verhaal in Amarna:

1. Mozes werd enige tijd tot koning verheven voordat hij naar de Sinaï ging. Achnaton eveneens.

2. De verwijzing naar de Talmoed Ethiopië, dat wordt beschreven als een stad, werd aangezien voor de locatie in Amarna. Het is ook mogelijk dat Ethiopië werd aangezien voor utopie.

Het verslag van de regering van Mozes in de Talmoed geeft aan dat hij zijn functie neerlegde, maar op dat moment niet stierf. De logische conclusie is dat hij stierf en werd begraven buiten Egypte zelf – in de Egyptische buitenpost in Moab – zoals hieronder wordt weergegeven.

 

7. De dood van Mozes/Echnaton

Het verslag in het Oude Testament over het falen van Mozes om de Beloofde land, zijn dood en zijn begrafenis in een ongemarkeerd graf is een andere merkwaardige episode.

Aanvankelijk wordt ons verteld dat toen zijn volgelingen klaagden over dorst, Mozes zijn staf gebruikte om op een rots te slaan en water voort te brengen. Het heette "het water van Meriba”—een locatie in het noordelijke centrum van de Sinaï, ten zuiden van Kanaän. Het was deze actie die hem later zou achtervolgen.

Enige tijd later, toen de Israëlieten hun kamp hadden opgeslagen aan de oevers van de Jordaan, vlakbij Jericho en tegenover Kanaän, hoorde Mozes, volgens de Boek Deuteronomium, dat hem de kans zou worden ontzegd om de rivier over te steken, hoe hard hij ook smeekte:

Ik bid u, laat mij erheen gaan en het goede land aan de overkant van de Jordaan zien, die mooie berg en de Libanon.
… de Heer zei … spreek niet meer tot mij over deze kwestie …
…gij zult deze Jordaan niet oversteken. [Deuteronomium 3:25-7]

Later in de Boek Deuteronomiumhebben we een verslag van de feitelijke dood van Mozes. De Heer zei tegen hem:

Ga naar deze berg Abarim, naar de berg Nebo, die in het land Moab ligt.' (de grens tussen Sinaï en Oost-Jordanië) 'dat is voorbij tegen Jericho; en zie, het land Kanaän, dat ik aan de kinderen van Israël als bezit geef: en sterf op de berg … Omdat jullie onder de kinderen van Israël tegen mij overtredingen hebben begaan bij de wateren van Meriba-Kadesh, in de wildernis van Zin
… gij zult daar niet heen gaan naar het land dat Ik de kinderen van Israël geef. [Deuteronomy 32:49-52]

Het is irrationeel om te geloven dat God Mozes zou straffen omdat hij zijn dorstige volk van water had voorzien. Het is logischer om te geloven dat het betreden van Egyptische waterbronnen ertoe kan leiden dat de Egyptische autoriteiten hem voor een dergelijke overtreding zullen straffen – zoals bevestigd door de Egyptische documenten.

De Egyptische farao Seti I (ca. 1333-1304 vGT) ontving een bericht over de chaos in de Sinaï:

De Shasu-vijanden plannen een rebellie. Hun stamleiders zijn op één plek verzameld, aan de voet van Khor (een algemene term voor Palestina en Syrië), en ze zijn verwikkeld in onrust en opschudding. Ieder van hen vermoordt zijn medemens.

Als reactie hierop leidde Seti I zijn leger onmiddellijk naar de Sinaï. De oorlogsscènes van Seti I, op de noordelijke buitenmuur van de grote Hypostyle Hall in Karnak, laten zien dat zijn eerste campagne tegen de Shasu (de stammen in de Sinaï) plaatsvond toen ze de kleine nederzettingen langs de Weg van Horus, de oude snelweg die Egypte met elkaar verbond, aanvielen. met West-Azië. Dit vond plaats onmiddellijk na de uittocht uit Egypte, mogelijk toen ze de Egyptische nederzettingen langs die weg binnengingen om water te halen. Seti I achtervolgde hen tot aan de stad Kanaän, Gaza, en doodde als gevolg daarvan hun leider, Mozes, en veel van zijn volgelingen. Vervolgens vluchtten ze naar de Sinaï vanwege wat het Oude Testament noemt “de veertig jaar van rondzwerven”.

Om te bewijzen dat de Shasu en de Israëlieten dezelfde groep mensen zijn, bestudeerden geleerden:

1. Het optreden van Shasu in de Sinaï, in jaar 1 van Seti I's regering, en hun daaropvolgende bewegingen gedurende de volgende 100 jaar. Deze informatie is afkomstig uit oude Egyptische archieven.

2. De bijbelse verslagen van de Exodus en hun daaropvolgende gebeurtenissen gedurende 100 jaar.

Geleerden kwamen tot de conclusie dat ze allebei dezelfde route volgden in precies dezelfde tijdsvolgorde; dat wil zeggen dat de Shasu en de Israëlieten één en dezelfde groep mensen zijn.

De Talmoed geeft een ander verslag dan het Oude Testament over hoe Mozes stierf. Er is een Talmoedische verwijzing naar een confrontatie en een strijd tussen Mozes en de 'Engel van de dood' op de berg voordat hij stierf. Dit had sommige bijbeltheologen ervan overtuigd te geloven dat Mozes was vermoord.

Het lijkt waarschijnlijker dat Mozes, met behulp van zijn koninklijke scepter (symbool van autoriteit), een of meer van de Egyptische nederzettingen langs Horus Road binnenging om water uit hun bronnen te halen. Dergelijke acties werden gerapporteerd aan Seti I, die reageerde door de Shasu, hier geïdentificeerd als de Israëlieten, naar het noorden van de Sinaï te jagen. Als deze Talmoedische verwijzingen naar de dood van Mozes correct zijn, moet het daar zijn geweest dat Seti I Mozes/Echnaton confronteerde vóór diens dood.

 

[An excerpt from Ancient Egyptian Roots of Christianity by Moustafa Gadalla]

———————————————————————————————————————-

pustak khareed aautalet:
u – odiyobuk kobo.chom, aadi par upalabdh hai.
bee – peedeeeph praaroop smashwords.chom door upalabdh hai
see – epab praaroop https://books.applai.chom/…/moustaf-gadall/id578894528 aur smashwords.chom par kobo.chom, applai par upalabdh hai.
dee – mobee praaroop amazon.chom aur smashwords.chom door upalabdh hai