Osiris (Ausar, Usire, Asar)
Osiris vertegenwoordigt het cyclische aspect van de natuur: de fysieke schepping en de cycli van worden en terugkeren.
Osiris symboliseert het goddelijke in sterfelijke vorm. Osiris wordt meestal voorgesteld als een gemummificeerd, bebaard menselijk lichaam met de witte kroon. Osiris wordt meestal afgebeeld met:
– de herdersstaf (zijnde de herder van de mensheid).
– de dorsvlegel symboliseert het vermogen om het kaf van het koren te scheiden.
– de scepter van suprematie.
Osiris is geschreven met de symbolen van de troon en het oog, waarbij de concepten van legitimiteit en goddelijkheid worden gecombineerd. Het symbool van Isis is de troon/zetel en als zodanig geeft zij haar echtgenoot Osiris de goddelijke macht om te regeren.
Het concept van goddelijk in sterfelijke vorm is niet alleen beperkt tot menselijke wezens. Osiris vertegenwoordigt het proces, de groei en de onderliggende cyclische aspecten van het universum – gedeeltelijk en als geheel.
We behandelen hier drie hoofdonderwerpen die verband houden met Osiris:
1. Osiris in het creatieproces
2. Osiris als 'Onze Vader in de hemel'
3. Osiris en de Egyptische opstanding
1.Osiris in het creatieproces
A. De cyclische godheid
B. Osiris en Re/Ra
C. Osiris en Isis
D. Osiris de Maan
e. Osiris De ruggengraat van de schepping
F. Osiris Het water – De vier elementen van de schepping
1a. De cyclische godheid
Het hoofdthema van de Oud-Egyptische teksten is de cyclische aard van de schepping: geboren worden, leven, sterven en weer regenereren.
De meest voor de hand liggende en universele cyclus voor de mens is de zonnecyclus. De zon, die elke ochtend opnieuw wordt geboren, doorkruist de hemel, wordt ouder, sterft en reist 's nachts door de onderwereld in een cyclus van regeneratie.
Osiris vertegenwoordigt het cyclische aspect van de natuur: de fysieke schepping en de cycli van worden en terugkeren.
Het universele cyclische getal bij uitstek is ZEVEN. Zeven van iets vormen vaak een complete set: de zeven dagen van de week, de zeven kleuren van het spectrum, de zeven noten van de toonladder, enz. De cellen van het menselijk lichaam worden elke zeven jaar volledig vernieuwd.
Het Egyptische woord voor het getal zeven is Sab-aa, wat hetzelfde woord is voor Leeuw.
Een van de titels van Osiris was De Leeuw; hetzelfde woord als Zeven.
Het sterrenbeeld Leeuw werd gekozen om de tijd van het jaar aan te duiden waarin leeuwen aan het begin van het regenseizoen naar de waterkant gaan om te drinken.
Niet alleen is Osiris verwant aan het getal zeven en aan de Leeuw, maar hij wordt ook geassocieerd met de watervoorziening, zoals we later hierin zullen zien.
Omdat Osiris de latente kracht van wederopstanding vertegenwoordigt om een nieuwe cyclus te beginnen, beeldden de Egyptenaren het sterfbed af in de vorm van een leeuw met nummer zeven (zijnde Osiris).
Het gezicht van Osiris wordt afgebeeld in een zwarte kleur wanneer hij de dood staat.
En hij wordt afgebeeld met een groen gezicht als hij de wederopstanding/vernieuwing staat.
1b. Osiris en Ra [Re]
Etymologisch wordt de relatie tussen Re en Osiris vanzelfsprekend. Het Egyptische woord voor Osiris is Aus-Ra.
Het woord Aus betekent de Kracht van, of de wortel van. Als zodanig bestaat de naam Ausar uit twee delen: Aus-Ra, wat de kracht van Ra betekent, wat de wedergeboorte van Ra [Re] betekent.
Het principe dat ervoor zorgt dat het leven voortkomt uit de schijnbare dood heet Ausar, wat de kracht van vernieuwing symboliseert. Aus-Ra vertegenwoordigt het proces, de groei en de onderliggende cyclische aspecten van het universum.
De eeuwige cyclus van het bestaan – de cyclus van leven en dood – wordt gesymboliseerd door Ra (Re) en Ausar (Osiris). Ra is de levende neter [god] die afdaalt in de dood om Ausar te worden, de neter [god] van de doden. Ausar [Osiris] stijgt op en komt weer tot leven als Ra [Re].
De schepping is continu: het is een levensstroom die zich richting de dood ontwikkelt. Maar uit de dood wordt een nieuwe Ra geboren, waaruit nieuw leven voortkomt. Ra is het kosmische energieprincipe dat richting de dood beweegt, en Ausar [Osiris] vertegenwoordigt het proces van wedergeboorte.
Zo worden de termen leven en dood uitwisselbaar: leven betekent langzaam sterven; dood betekent opstanding tot nieuw leven. De dode persoon in de dood wordt geïdentificeerd met Ausar [Osiris], maar hij zal weer tot leven komen en worden geïdentificeerd met Ra [Re].
De eeuwige cyclus van Ausar [Osiris] en Ra [Re] domineert de Oud-Egyptische teksten, zoals:
In Het boek van het voortkomen door het licht, zowel Ausar als Ra leven, sterven en worden opnieuw geboren. In de onderwereld ontmoeten de zielen van Ausar en Ra elkaar en worden verenigd om een entiteit te vormen, die zo welsprekend wordt beschreven:
Ik ben zijn twee zielen in zijn tweeling.
In hoofdstuk 17 van Het boek van het voortkomen door het licht, de overledene, geïdentificeerd met Ausar [Osiris], zegt:
Ik ben gisteren, ik weet morgen.
In het graf van koningin Nefertari (vrouw van Ramses II) staat een bekende afbeelding van de dode zonneneter (god) als een mummivormig lichaam met de kop van een ram, vergezeld van een inscriptie, rechts en links:
Dit is Ra[Met betrekking tot] die in Ausar tot rust komt[Osiris].
Dit is Ausar [Osiris]die tot rust komt in Ra[Met betrekking tot].
1c. Osiris en Isis
Isis vertegenwoordigt het vrouwelijke principe in het universum, en haar allegorische echtgenoot Osiris vertegenwoordigt het universele mannelijke principe.
De belangrijkste (maar niet alle) aspecten van Isis en Osiris worden het best beschreven door Diodorus van Sicilië, Boek I, 11. 5-6:
‘Deze twee neteru (goden), die zij in hun macht hebben, reguleren het hele universum en geven zowel voeding als vermeerdering aan alle dingen. . .”
“Bovendien wordt vrijwel alle fysieke materie die essentieel is voor het voortbrengen van alle dingen geleverd door deze twee neteru (goden, godinnen), Isis en Osiris, gesymboliseerd als de zon en de maan…’
Osiris vertegenwoordigt de belichaming (emanatie) van de maan en weerspiegelt het licht van Isis De zonneschijn.
1d. Osiris De Maan – Vruchtbaarheidscycli
Egyptische teksten beschrijven Osiris als De maan. De cyclus van de maan is de perfecte manifestatie van de cyclische aard van het universum – geheel en gedeeltelijk. De maan neemt toe en neemt af en verdwijnt dan een paar dagen, om vervolgens weer opnieuw te verschijnen en het leven, de dood en de wedergeboorte te vertegenwoordigen – steeds opnieuw en opnieuw.
Het principe dat leven voortbrengt uit de schijnbare dood werd/wordt genoemd Ausar [Osiris], die symbool staat voor de kracht van vernieuwing.
Osiris vertegenwoordigt het proces, de groei en de onderliggende cyclische aspecten van het universum. Daarom werd hij ook geïdentificeerd met de geesten (energieën) van graan, bomen, dieren, reptielen, vogels, enz.
De meest indrukwekkende weergave van het concept van wedergeboorte, namelijk Osiris, is de illustratie van “De wederopstanding van de tarwe” met 28 tarwehalmen die uit zijn kist groeien.
De cyclus van 28 (7×4) is ook de menstruatiecyclus bij vrouwen, waar al het menselijk leven van afhangt.
Het is ook interessant om op te merken dat het leven van Osiris (of zijn regering), volgens het symbolische Egyptische modelverhaal, 28 (7×4) jaar duurde.
1e. Osiris De ruggengraat van de schepping
De Tet [djed]-pilaar is de wervelkolom van de schepping, die wordt geassocieerd met Osiris als zijn heilige symbool.
De Tet [djed] pilaar vertegenwoordigt de afgehakte stam van de cederboom, die de mogelijkheid van hernieuwd leven symboliseert.
Het wordt hier afgebeeld terwijl het lichaam van Osiris wordt omringd door een cederboom.
Omdat de Tet-pilaar nieuw leven vertegenwoordigt, verschijnt hij (samen met het Isis-symbool) bijna altijd in alle graven en de meeste (zo niet alle) tempels, evenals in papyri en sieraden.
Het symbool van Isis heette Thet, wat heel dicht bij Tet klinkt, omdat het het symbool is voor Osiris.
Isis' Thet wordt afgebeeld als een knoop die lijkt op een gestileerde vrouwelijke genitaliën. Het Isis-amulet brengt de deugd van het bloed van Isis, haar kracht en haar machtswoorden over.
Tet [djed] vertegenwoordigt het heiligbeen van Osiris; dat wil zeggen het deel van de rug dat zich dicht bij het spermakanaal bevindt, want het symboliseerde het zaad van Osiris. Het was dus logisch om de geslachtsorganen van Isis af te beelden als een begeleidend amulet; want door de twee amuletten zouden de voortplantingskrachten van man en vrouw worden gesymboliseerd.
1.f. Osiris Het water – De vier elementen van de schepping
De vier elementen van de schepping vertegenwoordigen de vier elementen die nodig zijn om er toe te doen.
Osiris vertegenwoordigt water als het bevruchtende element, dat de bodem van Moeder Aarde – Isis is – bevrucht om alle creaties voort te brengen. Osiris vertegenwoordigt als water de belangrijkste cyclus in de schepping; namelijk de 'watercyclus'.
Egyptenaren gebruikten de vier eenvoudige verschijnselen (vuur, lucht, aarde en water) om de functionele rollen te beschrijven van de vier elementen die nodig zijn om materie te veroorzaken.
De vier elementen van de wereld (water, vuur, aarde en lucht), zoals geciteerd uit die van Plutarchus Moralia, vol. V:
‘De Egyptenaren geven eenvoudigweg de naam Osiris aan de hele bron en het vermogen om vocht te creëren, in de overtuiging dat dit de oorzaak is van voortplanting en de substantie van levenproducerend zaad; en de naam Seth [Typhon] geven ze in het algemeen aan alles wat droog, vurig en dor is, en vijandig tegenover vocht.
Zoals de Egyptenaren de Nijl beschouwen als de uitvloeiing van Osiris, zo beschouwen en geloven zij dat de aarde het lichaam van Isis is, niet het hele lichaam, maar zoveel als de Nijl bedekt, haar bevrucht en zich ermee verenigt. Uit deze unie maken ze Horus om geboren te worden. De allesbehoudende en koesterende Hora, dat wil zeggen de seizoensgebonden tempering van de omringende lucht, is Horus. Het verraderlijke gekonkel en de usurpatie van Seth [Typhon] is dus de kracht van droogte, die controle krijgt en het vocht verdrijft dat de bron is van de Nijl en haar opkomst”.
Hier zien we hoe Osiris de watercyclus voorstelt terwijl het vuur/de hitte het water verdampt, dat weer zal condenseren en als water naar het aardoppervlak zal vallen.
Osiris vertegenwoordigt de vooruitzichten van overstroming en hernieuwde vegetatie. Osiris wordt in de Egyptische teksten geïdentificeerd als: Onze oogst En Onze oogst.
2. Onze Vader in de hemel
A. Het goddelijke in sterfelijke vorm
B. Osiris De voorouderlijke geest
C. Osiris de offerstier Apis
2a. Het goddelijke in sterfelijke vorm
Volgens de Egyptische filosofie wordt de mens, hoewel de hele schepping van geestelijke oorsprong is, sterfelijk geboren, maar draagt hij in zichzelf het zaad van het goddelijke in zich. Zijn doel in dit leven is om dat zaad te voeden, en zijn beloning, indien succesvol, is het eeuwige leven, waar hij zich zal herenigen met zijn goddelijke oorsprong.
Om zich te herenigen met onze goddelijke oorsprong volgden de Egyptenaren het allegorische model van Osiris.
Volgens de oude Egyptische tradities kwam Osiris naar de aarde ten behoeve van de mensheid, onder de titel Manifest van Goed en Waarheid.
Volgens het Egyptische modelverhaal droeg Osiris, ondanks zijn allegorische dood, het levende zaad van de eeuwigheid – Horus – in zich. Als zodanig vertegenwoordigt Osiris de sterfelijke mens die het vermogen en de kracht van spirituele verlossing in zich draagt. Alle dode personen werden/worden gelijkgesteld aan Osiris, omdat Osiris een kosmisch principe is en geen historisch persoon.
Laat ik dit feit herhalen: Alle dode mensen – mannen en vrouwen – rijk en arm – worden ALLEMAAL Osiris genoemd in alle begrafenisteksten van alle leeftijden. De hoop van elke Egyptenaar was/is op wederopstanding in een getransformeerd lichaam en op onsterfelijkheid, die alleen gerealiseerd kon worden door de dood en wederopstanding van Osiris.
2b. Osiris de voorouderlijke geest
Voorouders zijn de mensen die ooit op aarde leefden en later naar de hemel terugkeerden. Osiris is de modelvoorouder – want Osiris leefde ooit (allegorisch gesproken) op aarde en keerde later terug naar de hemel.
Het concept van Osiris als de Grote voorouder uitgebreid tot de gehele sociologie en het bestaan van de Oude en Baladi-Egypte. Van begin tot eind werd een lange reeks voorouderlijke precedenten een gewoonte en een wet. De plicht van elke Egyptenaar was/is om zijn voorouders te eren met verantwoordelijke daden en goede daden.
Alles wat ze deden – elke actie, elke beweging, elk besluit – moest gerechtvaardigd worden in termen van hun voorouderlijke prioriteit om zich aan hun daden en daden te houden en deze te verklaren.
De hele sociologie en het bestaan van de oude en Baladi-Egyptenaren, van begin tot eind, is niets anders dan een lange keten van voorouderlijke precedenten – waarvan elke schakel en klinknagel een gewoonte en een wet werd – van hun geestelijke vaders tot henzelf, in het vlees. .
Plato en andere schrijvers bevestigden de volledige trouw van de Egyptenaren aan hun eigen tradities.
Sindsdien is er niets veranderd aan deze houding; want elke reiziger naar Egypte sinds die tijd heeft zijn loyaliteit aan een dergelijk conservatisme bevestigd.
Elke Egyptenaar heeft geleerd zijn/haar voorouders te eren omdat hij/zij door hen zal worden beoordeeld – zoals gesymboliseerd in Osiris, de Grote Voorouder, die, als de grote rechter van de doden, de procedures van de Dag des Oordeels voorzit.
Osiris wordt altijd afgebeeld onder een koepeldak.
De koepelvorm betekent GOUD – het uiteindelijke doel van het spirituele pad.
Net als Osiris worden voorouders met speciale spirituele krachten – zoals heiligen – altijd begraven aangetroffen onder een klein koepelvormig gebouw.
Dergelijke koepelvormige gebouwen zijn verspreid over het Egyptische landschap.
Meer over dit punt vindt u in onze publicatie Egyptische mystici: zoekers van de weg van Moustafa Gadalla.
2c. Osiris de offerstier Apis
[Ondersteunende afbeeldingen voor deze subsectie zijn te vinden in de eerdere Apis-sectie van dit boekhoofdstuk.]
Er is een leven nodig om een leven te redden. Osiris kwam naar de aarde ten behoeve van de mensheid, werd opgeofferd en werd de Heer van het Oordeel in de andere wereld. Osiris is de allegorische vernieuwing van het leven. Je moet sterven – figuurlijk – om opnieuw geboren te worden.
Een soortgelijke en latere opvatting vinden we in de Abraham-religie, waar Abraham een ram offerde om het leven van zijn zoon te redden.
Een van de belangrijkste rituelen in de Egyptische jaarlijkse feesten sinds de oudheid is het rituele offer van de stier, dat de vernieuwing van de kosmische krachten vertegenwoordigt door de dood en wederopstanding van de stiergod.
De Egyptenaren brachten Apis, zowel levend als dood, in verband met Osiris. Hij was de zoon van Osiris en was de “levend beeld van Osiris”.
Men dacht dat zijn ziel na de dood van zijn lichaam naar de hemel ging, waar zij zich met Osiris verenigde en met hem de tweegod Asar-Hepi of Osiris-Apis vormde. Bull is eigenlijk de incarnatie van Osiris.
Klassieke schrijvers uit de oudheid beweren dat Apis, de stier, sinds de tijd van Mena, 5000 jaar geleden, voor Osiris werd geofferd.
In de oude Egyptische tradities werd de wijn geofferd voor het bloed van Osiris.
Egyptenaren voelden zich verplicht om het vlees van de offerstier te eten en tijdens festiviteiten wijn te drinken om de goddelijke zegen te ontvangen.
Dat de wijn werd geofferd voor het bloed van Osiris wordt in vrijwel alle Egyptische graven afgebeeld. Op de muren van de oud-Egyptische graven zijn wijnboeren te zien die nieuwe wijn persen, en het maken van wijn is overal een constante metafoor van spirituele processen en de thema's transformatie en innerlijke kracht. Het wijnmaakproces van groeien, oogsten, persen en fermenteren is een metafoor voor spirituele processen.
De ziel, of het innerlijke deel van God, veroorzaakt goddelijke gisting in het levenslichaam. Het wordt daar, net als aan de wijnstok, ontwikkeld door de zon van het spirituele zelf van de mens. De gefermenteerde kracht van wijn was op het diepste spirituele niveau een symbool van de aanwezigheid van de geïncarneerde god in de spiritueel bewuste persoon.
Hier wordt de bewoner van het graf afgebeeld terwijl hij wijn drinkt: het offerbloed van Osiris.
In de Boek van de doden, wordt Osiris aangesproken als de “Stier van Amentet”; dat wil zeggen “Stier van de Andere wereld”.
In het oude Egypte had de moedergod Isis een zoon die, in de vorm van een stier, jaarlijks werd geofferd om de cyclus van de seizoenen en de continuïteit van de natuur te verzekeren.
Volgens de huidige praktijk beweerden schrijvers uit de oudheid dat het de moeder was die werd uitgekozen om een kalf met bepaalde eigenschappen voort te brengen – hij was als het ware de stier van zijn moeder.
Herodotus zegt in zijn beschrijving van hem:
“Apis, ook wel Epaphus genoemd, is een jonge stier, wiens moeder geen ander nageslacht kan krijgen, en van wie de Egyptenaren zeggen dat hij zwanger is geworden door bliksem die vanuit de hemel is gezonden, en zo de stiergod Apis voortbrengt”.
De religieuze connotaties van dit offer zijn een echo van een offer in het sacrament, waarbij we aan de dood van Christus worden herinnerd, zodat de mensheid gered kan worden. In wezen is dit een echt religieus drama waarin, net als in de katholieke mis, een god wordt aanbeden en geofferd.
Diodorus, op Boek I, [85, 3-5], legt de verjongingskrachten van de offerstier uit:
“Sommigen verklaren de oorsprong van de eer die deze stier werd toegekend op deze manier, door te zeggen dat bij de dood van Osiris zijn ziel in dit dier overging, en daarom ging hij tot op de dag van vandaag altijd over in zijn opvolgers ten tijde van de manifestatie van Osiris. ”
Osiris vertegenwoordigt het proces, de groei en de onderliggende cyclische aspecten van het universum – het principe dat ervoor zorgt dat leven voortkomt uit de schijnbare dood.
Osiris vertegenwoordigt het verjongings-/vernieuwingsprincipe in het universum. Daarom moest de stier in de context van het Oude Egypte een offerdood ondergaan om het leven van de gemeenschap veilig te stellen. Het offeren van het heilige dier en het eten van zijn vlees brachten een staat van genade teweeg.
Kleine tabletten in oude Egyptische graven vertegenwoordigen soms een zwarte stier die het lijk van een man naar zijn uiteindelijke verblijfplaats in de gebieden van de doden draagt. De naam van deze stier blijkt Apis te zijn, omdat Osiris de staat van dood in alles/ding vertegenwoordigt: het goddelijke in sterfelijke vorm.
In heel Egypte en in alle tijdperken worden stieren afgebeeld in graven en tempels, die tijdens de festivals worden geofferd om het leven te vernieuwen en te verjongen.
3. Osiris en de Egyptische opstanding
A. Zo vader, zo zoon
B. De weg naar de Vader
C. De glorie
3a. Osiris en Horus – Zo vader, zo zoon
In de Egyptische allegorie kon Osiris' vrouw Isis haar kind Horus verwekken zonder de bevruchting van Osiris. Het was de eerste geregistreerde Onbevlekte Ontvangenis in de geschiedenis.
De Egyptenaren beschouwden Osiris en Horus als Eén, in twee complementaire vormen.
Op dezelfde manier wordt Christus in de Bijbelse leringen soms de ‘Zoon van God’ genoemd en op andere momenten eenvoudigweg als God.
In het Johannesevangelie zegt Christus: “Ik en de Vader zijn één.”
De Egyptenaren geloofden in de antropomorfe godheid of het Horus-ideaal (Christus), wiens leven in deze wereld en de wereld daarbuiten typerend was voor het ideale leven van de mens. De belangrijkste belichaming van deze godheid waren Osiris en zijn zoon Horus (Christus).
Noch Osiris, noch Horus werden ooit als historisch beschouwd.
Osiris vertegenwoordigt de sterfelijke mens die het vermogen en de kracht van spirituele verlossing in zich draagt.
Osiris symboliseert het onderbewustzijn – het vermogen om te handelen; Te doen; terwijl Horus bewustzijn, wil en het potentieel om te handelen symboliseert; Te doen.
3b. De weg naar de Vader
De Britse egyptoloog Sir EA Wallis Budge vatte het samen op pagina vii van zijn boek: Osiris en de Egyptische opstanding, vol. ik, als volgt:
“De centrale figuur van de oude Egyptische religie was Osiris, en de belangrijkste grondbeginselen van zijn volgelingen waren het geloof in zijn goddelijkheid, dood, wederopstanding en absolute controle over het lot van de lichamen en zielen van mensen. Het centrale punt van de religie van elke Osiriaan was zijn hoop op wederopstanding in een getransformeerd lichaam en op onsterfelijkheid, die alleen door hem gerealiseerd kon worden door de dood en wederopstanding van Osiris.
Vanaf de vroegste periode van de oud-Egyptische geschiedenis geloofden de Egyptenaren dat Osiris van goddelijke oorsprong was: een deels goddelijke en deels menselijke, die zichzelf uit de dood had opgestaan zonder corruptie te hebben gezien.
Wat Osiris voor zichzelf had bewerkstelligd, kon hij ook voor de mens bewerkstelligen. Als voorbeeld geloofden de oude Egyptenaren dat wat Osiris deed, zij ook konden doen. Omdat hij de dood had overwonnen, konden ook de rechtvaardigen de dood overwinnen en eeuwig leven verwerven. Zij zouden weer opstaan en eeuwig leven verwerven.
Het thema in het Egyptisch Boek van de Grotten vertelt over de noodzaak van dood en ontbinding (van het vleselijke en materiële), voorafgaand aan de geboorte van het geestelijke. Dit wordt herhaald door de bijbelse Jezus als hij zegt:
Tenzij een tarwekorrel in de grond valt en sterft, blijft hij alleen; maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort [Johannes 12:24]
Paulus verwijst ook naar hetzelfde principe in 1 Korintiërs 15:36:
. . . wat u zaait, wordt niet levend gemaakt, tenzij het sterft.
Een ander voorbeeld is de bijbelse wijnsymboliek, die terug te voeren is op het oude Egypte, waar de muren van de oude Egyptische graven wijnboeren laten zien die nieuwe wijn persen en het maken van wijn overal een constante metafoor is van spirituele processen en de thema's transformatie en innerlijke kracht.
Op sommige plaatsen in de Egyptische scripts werd Osiris zelf gekarakteriseerd als de wijnstok.
De ziel, of het innerlijke deel van God, veroorzaakt de goddelijke gisting in het levenslichaam. Het wordt daar, net als aan de wijnstok, ontwikkeld door de zon van het spirituele zelf van de mens. De gefermenteerde kracht van wijn was op het diepste spirituele niveau een symbool van de aanwezigheid van de geïncarneerde God in de spiritueel bewuste persoon.
Maar wie wil zo zijn, zodat hij ons terug naar de Vader kan leiden? Het antwoord is Zijn Zoon: Horus.
Op de Dag des Oordeels treedt Horus, zoon van Isis, op als bemiddelaar tussen de overledene en Vader Osiris. Alle Egyptenaren wilden/willen De Zoon van God Horus om ze (dood) tot leven te brengen – zoals afgebeeld in deze Egyptische graven.
Op dezelfde manier was/is in het christendom het christelijke motief gebaseerd op de behoefte aan een bemiddelaar; een zoon van God als een almachtige herder en een verwekte redder die onder de gewone man leeft.
3c. De glorie
In de Oud-Egyptische teksten bereikt de gerealiseerde ziel glorie en sluit zich aan bij de Goddelijke Oorsprong. Op dezelfde manier vertelt de Bijbel ons dat Jezus pas na zijn dood en opstanding glorie zou hebben bereikt:
… God, die hem uit de dood heeft opgewekt en hem heerlijkheid heeft gegeven … [I Petrus, 1:21]
Glorie is de stralende schoonheid van pracht en praal – de hemel of de gelukzaligheid van de hemel – die wordt bereikt door de hoogste prestatie. Glorie wordt in kunstwerken weergegeven als een halo of een cirkel van licht. In het oude Egypte vertegenwoordigt de neter (god) Ra (Re) het licht en wordt afgebeeld als een cirkel.
[Een uittreksel uit Egyptische godheden: allen die de ENE zijn, 2e editie door Moustafa Gadalla]
https://egyptianwisdomcenter.org/product/egyptian-divinities-the-all-who-are-the-one-2nd-edition/
https://egyptianwisdomcenter.org/product/egyptian-divinities-the-all-who-are-the-one-2nd-edition/